Vanochtend liep ik een rondje met het hondje en realiseerde ik me dat ik dat dit jaar voor het eerst sinds 2 jaar weer ‘durf’ te zeggen. Dat ik het weer wil zeggen. Tijdens de chemo en zeker in 2017 net na de diagnose durfde ik en wilde ik het
Ik ben al 1 maand Koos Chemoloos. De angst voor het geen chemoslikken verdween snel, al heb ik onlangs weer een CT-scan gehad, en dat voelt toch veiliger met chemo. Maar verder went het redelijk snel: we moeten zelfs ‘ontwennen’. Normaliter vraagt manlief bij het eten: ‘Heb je je chemo
‘Nog 8 dagen!’
‘Je bent bijna klaar, yay!’
‘Grappig’ genoeg weet mijn omgeving beter hoe lang ik nog chemo moet slikken dan ik. Ik hou het niet bij. Ik weet dat ik bijna klaar ben. Maar wat ik nooit had verwacht, gebeurt: ik vind het eng. Het onbekende ‘post-chemo-leven’.
Ja
Vandaag slik ik al 23 maanden chemo: dat betekent dat ik over 1 maand mag stoppen. Jullie zien me aftellen, momenten vieren dat ik weer een maand verder ben: logisch dat je concludeert dat ik superblij ben dat ik bijna mag stoppen.
Maar hoe ik me er echt over voel,
Sinds ik 8 maanden aan de chemo ben vier ik elke 2e van de maand een klein chemo-feestje. Samen vieren manlief en ik dan dat we weer een maandje verder zijn: weer een maand ‘overleefd’ hebben. We vieren de kleine stapjes die we maken om het op die manier vol