Ik ben een vrouw met 12 lepels. Nee, ik heb het niet over m’n fysieke bestek, ik zou niet weten hoeveel lepels er in de bestekla liggen. Ik heb het over de ‘spoontheory’ of lepel theorie.
Onthoud m’n 12 lepels.
Neem afgelopen dinsdag als voorbeeld: Ik sta op,
Onlangs wilde iemand een afspraak met me maken. Ik reageerde met: ‘Liever niet voor 15:00 i.v.m. mijn middagdutje.’ Middagdutje. Ik heb een hekeltje aan het woordje gekregen. Maar zonder mijn ‘middagdutje’ verander ik in een Uruk-hai, een vrouwelijke chagrijnige Saruman, een vuurspuwende draak. Alles en iedereen dat
Sinds ik 8 maanden aan de chemo ben vier ik elke 2e van de maand een klein chemo-feestje. Samen vieren manlief en ik dan dat we weer een maandje verder zijn: weer een maand ‘overleefd’ hebben. We vieren de kleine stapjes die we maken om het op die manier vol
Chemoe, dat ben ik. Moe door de chemo en moe van de chemo ;-) (en nog steeds herstellende van de mei-maand-ziekenhuis-maand). Dag gaat erg traag met dit lijf. Elke middag moet ik dan ook slapen en regelmatig leg ik mijn hoofd voor een 2e keer die dag te rusten.
Ik
“Het enige wat me nu rest is 0 conditie, 0 energie, 0 veerkracht. M’n lichaam heeft een enorme klap gehad. Het gaat dus nu ‘redelijk’, maar waar ik altijd dacht dat het niet slechter kon, kan het dus slechter.”
Zo sloot ik m’n vorige blog af: ik was