Het is weer bijna tijd voor een driemaandelijkse CT-scan. Over een weekje is het zo ver. Ik ben er best veel mee bezig dit keer. Onbewust suddert het in m’n gedachten. Soms voelt het als het zwaard van Damocles, dan weer als ‘Het Moment Van De Waarheid’.
Liefst had
Ik ben een vrouw met 12 lepels. Nee, ik heb het niet over m’n fysieke bestek, ik zou niet weten hoeveel lepels er in de bestekla liggen. Ik heb het over de ‘spoontheory’ of lepel theorie.
Onthoud m’n 12 lepels.
Neem afgelopen dinsdag als voorbeeld: Ik sta op,
Beste mevrouw van de Auping,
Hoe gaat het nu met u? Weet u nog wie ik ben? Ik wil wedden dat u die betreffende avond thuiskwam en zei: ‘Wie ik nu toch weer aan de lijn had.’ ‘Leuk’ verhaal voor bij het eten… Was u erg van slag of ging
Onlangs wilde iemand een afspraak met me maken. Ik reageerde met: ‘Liever niet voor 15:00 i.v.m. mijn middagdutje.’ Middagdutje. Ik heb een hekeltje aan het woordje gekregen. Maar zonder mijn ‘middagdutje’ verander ik in een Uruk-hai, een vrouwelijke chagrijnige Saruman, een vuurspuwende draak. Alles en iedereen dat
Vanochtend liep ik een rondje met het hondje en realiseerde ik me dat ik dat dit jaar voor het eerst sinds 2 jaar weer ‘durf’ te zeggen. Dat ik het weer wil zeggen. Tijdens de chemo en zeker in 2017 net na de diagnose durfde ik en wilde ik het