Vandaag slik ik al 23 maanden chemo: dat betekent dat ik over 1 maand mag stoppen. Jullie zien me aftellen, momenten vieren dat ik weer een maand verder ben: logisch dat je concludeert dat ik superblij ben dat ik bijna mag stoppen.
Maar hoe ik me er echt over voel,
Sinds ik 8 maanden aan de chemo ben vier ik elke 2e van de maand een klein chemo-feestje. Samen vieren manlief en ik dan dat we weer een maandje verder zijn: weer een maand ‘overleefd’ hebben. We vieren de kleine stapjes die we maken om het op die manier vol
Waar ik vroeger als peuter hondjes aaide en dan zei: ‘Hondje liefffffff’ moet ik vaak nu mezelf (spreekwoordelijk) aaien en zeggen: ‘Lien lieffffffffff’. Ik leer namelijk tijdens deze kankerperiode om liever voor mezelf te zijn, beter naar m’n lijf te luisteren en er ook naar te handelen.
Pre-kanker (of
Sinterklaas is nog niet eens in het land en ik sla al aan het dichten ;-) Maar ‘Mei – ga maar snel voorbij’ meen ik uit het diepst van m’n hart. Mei is weer een extra drukke ziekenhuismaand met spannende onderzoeken.
Zo hebben we weer de 3-maandelijkse CT-scan op 14
Wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik de realiteit van mijn situatie net wat rooskleuriger vertel. Sinds die ontdekking ben ik aan het bedenken waarom ik dat doe: wil ik iemand anders niet mijn hele shit laten zien? Durf ik niet