Hap, slik, vieze chocomel en ‘ineens’ was het klaar afgelopen 2 november.
2 jaar lang keek ik uit naar deze datum. Niet altijd zeker of dat ik ‘m zou halen. Niet altijd zeker in welke staat ik ‘m zou halen, maar ik heb het geflikt! 2 jaar chemo, 2 (+) jaar
‘Nog 1 week!’
‘Je bent bijna klaar, yay!’
‘Grappig’ genoeg weet mijn omgeving beter hoe lang ik nog chemo moet slikken dan ik. Ik hou het niet bij. Ik weet dat ik bijna klaar ben, maar wat ik nooit had verwacht, gebeurt: ik vind het eng. Het onbekende ‘post-chemo-leven’.
Ja,
Vandaag slik ik al 23 maanden chemo: dat betekent dat ik over 1 maand mag stoppen. Jullie zien me aftellen, momenten vieren dat ik weer een maand verder ben: logisch dat je concludeert dat ik superblij ben dat ik bijna mag stoppen.
Maar hoe ik me er echt over voel,
Twee week geleden was het weer zo ver: de ambulance verpleegkundigen stonden weer aan m’n bed en weer werd de brancard naar binnen gereden.
Het wordt onderhand ‘normaal’, niet iets engs meer, niet heel erg schrikken. Klote, maar ‘het hoort erbij’.
Ik werd opgenomen in verband met een Addison-crisis,
Sinds ik 8 maanden aan de chemo ben vier ik elke 2e van de maand een klein chemo-feestje. Samen vieren manlief en ik dan dat we weer een maandje verder zijn: weer een maand ‘overleefd’ hebben. We vieren de kleine stapjes die we maken om het op die manier vol