Sinds ik 8 maanden aan de chemo ben vier ik elke 2e van de maand een klein chemo-feestje. Samen vieren manlief en ik dan dat we weer een maandje verder zijn: weer een maand ‘overleefd’ hebben. We vieren de kleine stapjes die we maken om het op die manier vol
“Het is zeer agressieve bijnierkanker en daarom moet je 2-5 jaar chemo.” “Ben ik dan 2 jaar lang kaal?” Dat was een van mijn eerste reacties op het advies van mijn arts.
Want van chemo word je kaal, dat was mijn algemene beeld van chemo. Maar ik word niet kaal.
Waar ik vroeger als peuter hondjes aaide en dan zei: ‘Hondje liefffffff’ moet ik vaak nu mezelf (spreekwoordelijk) aaien en zeggen: ‘Lien lieffffffffff’. Ik leer namelijk tijdens deze kankerperiode om liever voor mezelf te zijn, beter naar m’n lijf te luisteren en er ook naar te handelen.
Pre-kanker (of
Chemoe, dat ben ik. Moe door de chemo en moe van de chemo ;-) (en nog steeds herstellende van de mei-maand-ziekenhuis-maand). Dag gaat erg traag met dit lijf. Elke middag moet ik dan ook slapen en regelmatig leg ik mijn hoofd voor een 2e keer die dag te rusten.
Ik
“Het enige wat me nu rest is 0 conditie, 0 energie, 0 veerkracht. M’n lichaam heeft een enorme klap gehad. Het gaat dus nu ‘redelijk’, maar waar ik altijd dacht dat het niet slechter kon, kan het dus slechter.”
Zo sloot ik m’n vorige blog af: ik was