Vanochtend liep ik een rondje met het hondje en realiseerde ik me dat ik dat dit jaar voor het eerst sinds 2 jaar weer ‘durf’ te zeggen. Dat ik het weer wil zeggen. Tijdens de chemo en zeker in 2017 net na de diagnose durfde ik en wilde ik het niet zeggen. Ik vond het enorm emotioneel om iemand ‘gelukkig nieuwjaar’ te wensen. Al die onzekerheid in mijn leven, de pijnen, de fysieke klachten, de mentale klachten maakten dat ik die woorden niet over mijn lippen kreeg. Niet dat ik het de ander niet gunde, maar het was enorm confronterend voor mezelf.
Dan moet je er stiekem best lang over nadenken wat je wel kan zeggen, maar het werd ‘de beste wensen’. Je wilt iemand iets moois toe wensen en dit kreeg ik over m’n lippen. Elke jaarwisseling had ik tranen in m’n ogen, terwijl ik ‘vroeger’ altijd zin had in het nieuwe jaar. Afgelopen twee jaar niet. Het was overleven in plaats van leven.
Gelukkig nieuwjaar.
Ik durf ‘m aan. Een jaar waarin gezondheid en ons gezin en huis voorop staat. Herstellen en liefde voor elkaar. Alsjeblieft geen ambulance ritjes met sirenes, bezoeken aan de SEH, opnames, spoedoperaties en gedoe meer. Alleen m’n standaard controles vind ik meer dan genoeg :)
Nieuwjaar: ik heb er zin in en ik vind het tegelijkertijd doodeng. Want m’n onbezorgdheid is voorgoed weg. Angst/zorgen over herstel, reintegreren, welke klachten blijven, praktische zaken. De kunst is het om die er te laten zijn, ze niet weg te stoppen, maar niet te overheersen. Een kunst, die ik sommige dagen beheers, en andere dagen compleet niet. Als iemand de GOUDEN tip heeft dan hoor ik het graag.
Voor nu wens ik jullie een gelukkig en gezond, liefdevol 2020!
