Twee week geleden was het weer zo ver: de ambulance verpleegkundigen stonden weer aan m’n bed en weer werd de brancard naar binnen gereden.
Het wordt onderhand ‘normaal’, niet iets engs meer, niet heel erg schrikken. Klote, maar ‘het hoort erbij’.
Ik werd opgenomen in verband met een Addison-crisis,
Toen was er ineens nog meer (ongepland) ziekenhuisverblijf. Vorige week zaterdagnacht werd ik met een limousine naar mijn nieuwe room-with-a-view gebracht. Lees: een ambulance kwam me ophalen om me naar de SEH te brengen en vervolgens werd ik 3 dagen opgenomen. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar wel nodig.
Mijn eerste ‘echte’ bijwerkingen zijn een feit. Afgelopen dinsdagnacht hing ik boven de wasbak (note to self: niet meer doen, dan raaktie verstopt). Ik ben de afgelopen dagen elke dag misselijk en heb ik geen eetlust.
Echt zonde als een vriendin, die onze trouwtaart maakt, langs komt met bakproefsels. Ik