Het is weer bijna tijd voor een driemaandelijkse CT-scan. Over een weekje is het zo ver. Ik ben er best veel mee bezig dit keer. Onbewust suddert het in m’n gedachten. Soms voelt het als het zwaard van Damocles, dan weer als ‘Het Moment Van De Waarheid’.
Liefst had ik volgende week geen scan, maar het is ambivalent. Een enorm dubbel gevoel en dat maakt zo’n scan ingewikkeld. Want, ik wil niet weten of/wat er gebeurt in m’n lijf, maar ik wil het ook niet, niet weten. Snap je het nog? ;-)
Ik wil ergens niet dat mijn huidige situatie verandert: namelijk dat ik aan het revalideren ben van een enorm lang chemo-traject incl. nodige uitdagingen en opnames. Ik wil niet horen dat er weer iets mis is (mocht dat het geval zijn). Ik wil niet dat deze situatie verslechterd, ik wil het houden zoals het was. Sterker nog, ik wil beter worden. Ik wil niet wéér het verpletterende nieuws horen dat je wereld op z’n kop zet. Niet weer het gekanker in m’n leven. Ik wil dat m’n man en familie niet aandoen en mezelf ook niet. Ik wil leven.
Manlief vroeg: 'Dus we stellen de CT uit en maken er jaarlijkse scans van?’ ‘Nee!’ reageerde ik fel. Ok, kennelijk wil ik dat ook niet. Nee, want alles in mij roept tegelijkertijd: ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik wil weten als er iets mis is, en ik wil er iets aan doen, mocht dat het geval zijn. Dus geen CT-scans is ook geen optie ;-)
Hopelijk voel je een beetje het dubbele gevoel dat ik voel en probeer te omschrijven. Het is dus nooit goed ;-)
Voor nu is er niets anders dan ‘wachten’ tot het scan-moment en daarna wachten op de uitslag. Elke avond doen we, om het af te dwingen, de regenbooglampjes aan in onze tuin en hopen en bidden we voor een goede uitslag.
