We zijn weer een CT-scan verder. Vorige week woensdag ging ik weer door het apparaat. Ik moest wat langer blijven ivm een opkomende allergie voor contrastvloeistof (niet perse handig, maar ach, daar zijn weer medicijnen voor ;P) en mocht ik weer naar huis. De spanning voor een CT-scan blijft. Die wordt niet minder. De intensiteit lijkt wel af te nemen, maar eenmaal in het apparaat voel ik me ontzettend verdrietig, machteloos en onzeker.
Het kost m'n lijf enorm veel energie om 'ff' naar Nijmegen te gaan voor dit onderzoek. De dagen daarna lag ik daardoor dus ook uitgeteld op de bank, dan wel in bed. Gelukkig weet ik dit onderhand en hou ik er rekening mee qua planning.
Zaterdagochtend vroeg kreeg ik een pushmelding van de Radboud-app. Er waren resultaten binnen, (die waren vrijdagavond door m'n arts kennelijk goedgekeurd om naar mij door te sturen). Ik verwachtte alleen nog mijn bloedwaardes en was enorm verbaasd toen ik ineens 'CT-scan' er ook tussen zag staan.
Snel scannen, snel lezen: alles is goed. Er zijn geen opgehoopte kankercellen te zien. Super fijn! Manlief sliep nog naast me, dus heb maar ff m'n ouders gebeld om toch met iemand het fijne nieuws te kunnen delen :)
Gek genoeg luchtte het op, maar ook niet helemaal. Dat klinkt misschien gek voor je, voor mij ook eigenlijk. Ik zou toch blij moeten zijn dat het goed is? Maar iets in mij geloof het niet helemaal ofzo. Waarom weet ik niet. En ik ben nog niet klaar met de chemo, dus echt echt feestvieren duurt nog even. Het is moeilijk uit te leggen waarom ik niet in extase ben, elke keer als ik een goeie uitslag krijg, maar dat is nu eenmaal wat het is :) Ik ben opgelucht en blij dat ik weer 3 maanden 'goedgekeurd' ben ;-)
