Ergens had ik verwacht dat ik na de diagnose kanker overal schijt aan zou hebben: mensen hun meningen, zorgen, dingen moeten en bijv. drempels niet meer zou ervaren. Maar helaas, ik blijf nog steeds een mens, alleen dan met iets meer pillen om te slikken.
Maar ik leer beetje bij
Elk jaar blik ik eigenlijk wel terug op afgelopen jaar en kijk ik vooruit naar het komende jaar (net als veel mensen geloof ik). Voorgaande jaren (op 2018 na) voelden altijd als een leeg canvas: ik kon gaan kleuren zoals ik wilde, er waren geen lijntjes, maar ik mocht zelf
Misschien heb je mijn stoere, lieve papa gewoon op je Facebook of Instagram voorbij zien komen! Met in z’n handen een lampion met mijn naam erop: ‘Lienke’. Of zag je BN-ers of onbekende Nederlanders met een lampion in hun hand met daarop een naam.
Het KWF houdt voor het
Ik moet opbiechten dat ik stiekem nog een keer ben verhuisd en dit keer niet binnen Nederland, maar naar een compleet andere planeet. Soms kom ik ff terug naar m’n oude huis, vrienden en leven, maar niets is meer hetzelfde.
Iedereen hier op planeet Kanker ervaart dat: niets is
Hoi nieuw pijntje,
Ik ben niet zo van je gecharmeerd. Ineens ben je daar. Uit het niets. Rondom m'n longen.
Ondertussen ben ik wel wat pijn gewend en weet ik op welke plekken ik jullie kan verwachten (en dus kan verklaren). Maar jij, jij bent onverklaarbaar.
Dat is spannend en