Chemoe, dat ben ik. Moe door de chemo en moe van de chemo ;-) (en nog steeds herstellende van de mei-maand-ziekenhuis-maand). Dag gaat erg traag met dit lijf. Elke middag moet ik dan ook slapen en regelmatig leg ik mijn hoofd voor een 2e keer die dag te rusten.
Ik
“Het enige wat me nu rest is 0 conditie, 0 energie, 0 veerkracht. M’n lichaam heeft een enorme klap gehad. Het gaat dus nu ‘redelijk’, maar waar ik altijd dacht dat het niet slechter kon, kan het dus slechter.”
Zo sloot ik m’n vorige blog af: ik was
Toen was er ineens nog meer (ongepland) ziekenhuisverblijf. Vorige week zaterdagnacht werd ik met een limousine naar mijn nieuwe room-with-a-view gebracht. Lees: een ambulance kwam me ophalen om me naar de SEH te brengen en vervolgens werd ik 3 dagen opgenomen. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar wel nodig.
Sinterklaas is nog niet eens in het land en ik sla al aan het dichten ;-) Maar ‘Mei – ga maar snel voorbij’ meen ik uit het diepst van m’n hart. Mei is weer een extra drukke ziekenhuismaand met spannende onderzoeken.
Zo hebben we weer de 3-maandelijkse CT-scan op 14
Wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik de realiteit van mijn situatie net wat rooskleuriger vertel. Sinds die ontdekking ben ik aan het bedenken waarom ik dat doe: wil ik iemand anders niet mijn hele shit laten zien? Durf ik niet