Vandaag ben ik officieel op de helft! Ik slik nu 1 jaar chemo en mag (als alles goed blijft gaan en ik schoon blijf) over 1 jaar stoppen.
Al vs. maar
Voor buitenstaanders is het vaak ‘wow, nu al?’ ‘dat gaat snel’ etc. En dat snap ik, het leven van iedereen gaat door en er gebeurt van alles. Maar voor mij voelt het alles behalve ‘al een jaar verder’. Vaak eerder 'maar', en heeeeeel soms 'al'. Ik moet namelijk nog zo’n jaar en daarna nog een aantal maanden klachten omdat de chemo langzaam uit m’n lichaam verdwijnt. Nog een. Twaalf maanden chemo. Maar zoals manlief net zei ‘Dit jaar hebben gedaan, dan kunnen we dat volgende jaar ook nog wel doen.’
Het was een ingewikkeld jaar: veel klachten (fysiek en mentaal), leren accepteren dat je lichaam niet meer is zoals het was (en die les blijft zich denk ik aanhouden de komende tijd), je hele wereld op de kop zien gaan en alles zien veranderen. Echt alles.
Ik ben wel trots en ergens ook blij dat ik nu een jaar verder ben. Vorig jaar schreef ik dit:
'Afgelopen donderdag heb ik de eerste 3 chemo-pillen op gedronken met chocomel. Dat ging niet zonder traan, boos kijken naar de pillen en toch twijfelen: is dit echt wat ik wil?! Niet weten wat de pillen gaan doen, behalve dat ze heus wel wat bijwerkingen veroorzaken? Verdriet om allemaal plannen die anders lopen dan ik ooit had gedacht. Die stomme onzekerheid. Stomme kanker.'
Die onzekerheid kan ik nog heel goed terug voelen, ik weet nog waar ik zat toen ik de pillen nam. Hoe moeilijk ik die onzekerheid vond. En die onzekerheid zit er nog steeds: doen de pillen nu nog steeds hun werk? Ben ik nog steeds schoon?
Qua bijwerkingen weet ik nu beter waar ik aan toe ben. Van dat gedeelte van de onzekerheid ben ik af. Het is alleen elke dag weer afwachten of het een ‘goede’ dag is (goed is dan relatief ;-)) of een slechte dag is. Dat kan ik alleen maar (proberen te) accepteren en meedeinen met m’n lichaam. M’n agenda zo plannen dat een drukke dag wordt opgevolgd door twee rustige lege dagen.
Chemomel
Elke dag slik ik nog braaf m’n chemo met chocomel: ’s ochtends en ’s avonds bij het eten. De chocomel komt me lichtelijk de neus uit, maar ik hou me eraan vast, omdat ik wil doen wat ik kan tegen de kanker. Dus dan maar chemo met chocomel.
De pillen doen me (gelukkig) niet elke dag stil staan bij het feit dat ik dit tegen kanker neem. Ik slik de pillen, m’n alarm gaat af en ik gooi er weer een zooi pillen in. Het moet gewoon. Punt. Elke zondag vul ik braaf m'n pillenbakje en kan ik de week door op m'n alarmen. En ‘geconfronteerd’ worden met kanker word ik toch wel elke dag, elk uur, elk kwartier, misschien soms vaker.
Morgen is er een klein chemofeestje: want hoera, ik ben op de helft en dat flikken manlief en ik potverdikkie toch maar ff mooi!
