De uitslag van de CT-scan is binnen!
We kregen gelukkig weer goed nieuws: er is niets geks te zien qua gezwellen! Daar zijn we heel blij mee en tegelijkertijd blijft in mijn achterhoofd altijd: ‘maar er komen nog veel meer CT-scans’, dus helemaal 100% opgelucht ben ik niet. Het voelt nog niet klaar ofzo.... Ik ben natuurlijk aan een lange chemokuur en krijg om de 3 maanden een CT-scan om te kijken of de kanker weg blijft. Maar voor nu: weer positief nieuws en daar zijn we dankbaar voor.
Natuurlijk hebben we het gevierd: met (alcoholvrije) bubbels en daarna met een McFlurry en McKroket. Tradities moet je in ere houden ☺
We zouden de uitslag op vrijdag 11 mei krijgen, we kregen ‘m uiteindelijk iets eerder. De zaterdag ervoor al. Fijn om sneller uit de spanning te zijn, maar de reden waarom was iets minder fijn. Ik had namelijk enorm veel buikpijn, echt heel veel pijn. Zo veel dat we het ziekenhuis belden om te vragen wat we moesten doen. Tijdens stress-situaties (en ook lichamelijke stress zoals pijn) heb ik namelijk extra hydrocortison nodig, zodat mijn lichaam de stress kan opvangen. Dit hormoon (cortisol) maak ik zelf niet meer aan doordat ik geen werkende bijnieren meer heb. Soms is het zo dat je al ‘te ver heen bent’ en echt te weinig cortisol hebt in je lichaam en je juist daardoor klachten krijgt (een symptoon is bijv. buikpijn). Dan moeten we een noodspuit met vloeibare cortisol zetten (en het ziekenhuis bellen). Want te weinig cortisol leidt, zonder ingrijpen, tot een coma en uiteindelijk een tunnel met licht enzo… Geen zin in ;-)
Suf konijn op de bank
De pijn ging gelukkig weg, dankzij vrij zware pijnmedicatie, dus ik lag als een suf konijn op de bank. Gisteren herhaalde dit feestje zich opnieuw: gelukkig weten we nu steeds beter wat we moeten doen en herhaalden we de medicatie, zonder het ziekenhuis te bellen. Maar man, pfff, die pijn is niet te harden.
Waardoor die pijn komt? Dat weten ze niet. Alle ‘logische’ verklaringen zijn uitgesloten (lever, alvleesklier, ontstekingen, tumoren) en buikpijn schijnt een lastig te verklaren iets te zijn. Dus voor nu wordt het geschaard onder: een bijwerking van de chemo. Dat gebeurt eigenlijk met alles wat onverklaarbaar is momenteel ;-)
Heel soms ben ik bang dat er toch iets niet helemaal goed zit in m’n buik, maar ik hou me dan maar vast aan de CT-scan: die was goed.
Hopelijk gaat deze fase van buikpijn-klachten weer snel voorbij.
