Afgelopen dinsdag was het weer zo ver: de CT-scan. Nummer 3 sinds de operatie. Ik krijg om de 3 maanden een CT-scan om te kijken of er iets in m’n lichaam groeit of juist dat ik schoon blijf. Dat laatste wil ik en is de bedoeling. Toch is zo’n CT-scan altijd weer enorm spannend. De dag ervoor was ik ook niet te genieten. Puur door de spanning.
Het is spannend dat vanaf de CT-scan ze weer iets kunnen ontdekken en m’n hele leven weer over de kop kan gaan. Er weer nieuwe behandelingen nodig zijn of juist operaties of iets anders geks gezien wordt. Misschien denk je: 'laat je niet gek maken', maar omdat ik het één keer eerder heb meegemaakt dat er ‘iets’ niet goed was en de kans op recidief groot is, is die angst best aanwezig. En dus soms niet weg te rationaliseren.
De CT-scan zelf is niet enorm indrukwekkend. Maar voor de lucky ones die dat nooit hebben meegemaakt een verslagje bij de prachtfoto hierboven ;-)
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen heb ik 40 minuten de tijd om 1 liter water weg te drinken. Dit is om een volle blaas te krijgen, dan kunnen ze die beter bekijken. Je mag dus ook niet meer plassen als je eenmaal bent begonnen met drinken. Voor iemand zoals ik, die doet aan ‘psychologische plasjes (even plassen voordat ik iets nieuws ga ondernemen/doen of het huis uit ga) best moeilijk. Dan word je meegenomen en wordt er een infuus geprikt. Ondertussen ben ik zo vaak geprikt dat ik er amper meer wat van voel en weet wat mijn goede bloedvaatjes zijn. Best handig ☺
Daarna mag ik op die plank gaan liggen met m’n armen omhoog, zodat m’n romp goed zichtbaar is. De plank beweegt heen-en-weer richting die enorme magneet die rondjes draait en foto’s maakt. Met een volle blaas is dat schokkerige heen-en-weer bewegen dan weer een beetje onhandig :p Na een paar foto’s zonder contrastvloeistof, wordt het infuus open gezet en voel je een warme gloed door je lichaam stromen. De verpleegkundige legde me uit dat dit het beste voelbaar is waar de bloedvaatjes het kleinste/dunste zijn: en bij vrouwen is dit vaak het beste voelbaar bij hun edele delen.
Het voelt dus alsof ik in m’n broek heb geplast: zo warm. Geen grapje.
Het in die scan liggen vind ik vrij confronterend: je ligt daar alleen, die machine maakt vrij veel lawaai, er zijn mensen achter de schermen die naar jouw lichaam kijken en misschien wel iets zien, maar je kunt niets anders dan wachten en het ondergaan. Gelukkig was ik afgelopen keer vrij rustig en kalm.
Na de scans met het contrastvloeistof is het feest afgelopen. Infuus eruit, controleren of je geen allergische reactie krijgt op het vloeistof en mag je weer naar huis.
Het duurt dan even voordat ik nieuws hoor over de scan. Helaas krijg ik op de dag zelf niets te horen en ik hoor nu op vrijdag 11 mei de uitslag van de scan. Tenzij het foute boel is, dan wordt ik eerder gebeld. Tot die tijd is het uitzitten. Qua spanning valt het tot nu toe mee, het punt van ‘no-return’ is voor m’n gevoel geweest: dat is namelijk de CT-scan.
Alle positieve gedachtes, kaarsjes, gebedjes enzo zijn meer dan welkom!
