2 jaar geleden
Ik werd er vanochtend door de app Timehopp (terugkijken door de jaren heen) aan herinnert dat het vandaag 2 jaar geleden is dat ik midden in de nacht zo als hierboven zat bij de huisartsenpost (HAP). Het was 3:33, vandaar de kleine oogjes. En dit was de foto die ik naar m'n ouders appte: ik glimlachte maar, zodat ze zich geen zorgen zouden maken de volgende ochtend als ze de foto zouden zien.
Ik had extreem veel pijn aan de rechterkant van m’n buik. Echt veel. Na lang wachten en proberen de pijn uit te zitten, belden manlief en ik toch de HAP. De arts daar vermoedde galstenen en ik kreeg fijne goeie pijnstillers mee naar huis en moest die dag nog een echo laten maken. De pijnstillers deden gelukkig hun werk en dankzij de pijnstillers kon ik een beetje slapen.
De volgende ochtend kon ik gelijk naar het ziekenhuis. Suf van de medicatie lag ik daar: twee mannen die de echo maakten. Zij mogen niet zeggen wat ze zien, alleen 'echoën'. Maar ik hoorde ze fluisteren ‘geen galstenen.. smoezel smoezel’. Dat alarmeerde me een heel klein beetje. Plus, ze gingen de hele tijd van links naar rechts met dat echo-apparaat en haalden er nog iemand bij. Gingen nog een keer van de ene naar de andere kant.
Dat er iets niet goed was, voelde ik ook wel. Maar ik werd gewoon naar huis gestuurd. Dus iets ergs zal het wel niet zijn, toch? En misschien was het wel helemaal niets. Maak ik het erger in m'n hoofd dan het is.
Mijn huisarts belde me die middag: een gezwel op m’n bijnier. 'M’n wat?!' - Was m’n eerste reactie. Ik wist niet dat ik twee bijnieren had :) En ik schrok van het woord gezwel: omdat in mijn familie een genmutatie voorkomt die kanker veroorzaakt. Dus woorden als 'gezwel' vallen dan niet in hele goede aarde. M'n huisarts vertelde echter dat die bijniergezwellen bijna nooit kwaadaardig zijn. Dus dat het waarschijnlijk wel mee viel, maar voor de zekerheid moest ik naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Bijnierkanker is moeilijk te ontdekken en heel zeldzaam, ze kunnen ook geen biopt ofzo nemen, dus ik kreeg elke 6 mnd een CT-scan en moest 24-uurs urine inleveren (best een hele klus qua planning ;-)). Zoals ik al eens eerder schreef: de kans op kanker was 1 op 1 miljoen.
Drie CT-scans later (1,5 jaar dus) bleek dat het 'goedaardig gezwel' toch was gaan groeien en ik werd doorverwezen naar het Radboud ziekenhuis. Specialist in bijnierziektes. Na de operatie bleek dat het helaas kanker was.... naja en sindsdien lezen jullie mee :)
Ik word een beetje verdrietig van deze foto hierboven meisje: pfff je hebt geen idee wat je te wachten staat. Natuurlijk weten we dat nooit, niemand niet, en misschien is dat maar goed ook. Uit angst leven is ook niets en maakt het leven niet leuker.
Tegelijkertijd: ik ben trots op je! Op wat je doorstaan hebt en hoe je het doet 😘
