Toen was er ineens nog meer (ongepland) ziekenhuisverblijf. Vorige week zaterdagnacht werd ik met een limousine naar mijn nieuwe room-with-a-view gebracht. Lees: een ambulance kwam me ophalen om me naar de SEH te brengen en vervolgens werd ik 3 dagen opgenomen. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar wel nodig. Ik was te ziek.
Addison-crisis?
Waarschijnlijk was ik ‘normale-mensen-ziek’ (;-)) maar omdat mijn bijnier geen cortisol meer aanmaakt, maak ik de nodige extra hormonen niet meer aan die je lichaam nodig heeft bij ziekte. Daarom vertoonde ik tekenen van een Addison-crisis (een tekort aan cortisol). Ik gaf over, had diarree, koorts en was suf en zakte steeds verder weg in die sufheid. In dergelijke gevallen hebben we een noodspuit thuisliggen met vloeibare hydrocortison (cortisol maar dan de medicijn-naam): daarom kwam er een ambulance om deze in m’n been te zetten. De hoop was dat dit voldoende zou zijn, maar helaas werd ik maar niet beter. Dus namen ze me mee. Dat hebben we ook weer es meegemaakt.
Van de rit zelf weet ik nog weinig, behalve dat er een dakraam in de ambulance zit waar je net niet doorheen kan kijken en dat de ambulancebroeder me vragen bleef stellen om me bij te houden. Eenmaal op de SEH waren manlief en schoonouders ook snel aanwezig. Ik weet nog dat de verpleegkundige zei: ‘ze is echt heel ziek.’ En ik dacht ‘mwah valt wel mee.’ Maar dat zeggen lukte me niet meer… Het lukte me wel om wat gênant te antwoorden op de vraag of ik misschien zwanger was ;-)
Omdat ze niet wisten waarom ik ziek was werd ik opgenomen op de afdeling oncologie. Ik kreeg een infuus met hydrocortison en in plaats 3 keer per dag pillen (zoals thuis), kreeg ik 3 keer per dag vloeibare grote hoeveelheden hydrocortison. Veel meer dan gebruikelijk, omdat ze voorzichtig wilden zijn met m’n gezondheid en nieuwe ziektes wilden voorkomen, want het menselijk lichaam heeft bij ziekte meer cortisol nodig dan normaal. Overigens is dat echt pijnlijke shit aan je aderen…. Gelukkig slik ik de pil vorm nu weer.
Room with a view
Ik lag op een eenpersoonskamer, eentje met mooi uitzicht over ‘mijn Utrecht’. Ik kon zelfs de flat aan het einde van onze straat zien: zo dichtbij huis heb ik nog nooit gelegen ;-) Maar op de afdeling oncologie liggen is een keer, maar nooit weer. Daar wil ik gewoon nooit meer liggen.
En voor de mensen die denken: ‘ lekker rustig, chillen in een ziekenhuis’. NEE. Bijna elk half uur komt er wel iemand aan je deur om ‘iets’ te doen: de verpleegkundige komt 4x per dag of vaker, de arts, de schoonmaker, de voervrouw, de vrijwilliger, de blablablabla … dus echt rustig is het niet ;-) Daarnaast lig je in zo’n klinische omgeving, het enige wat ik in een ziekenhuis wil is: naar huis! Zo snel mogelijk.
Vorige week dinsdag ben ik ontslagen, het ging allemaal ‘ok’, maar woensdag ging het weer bergafwaarts. De huisarts kwam tussen de middag om weer een noodspuit te zetten en ze had het over toch weer een opname in het ziekenhuis. Gelukkig heeft m’n lichaam dat voorkomen ;-) Ik ben weer beter geworden.
Het enige wat me nu rest is 0 conditie, 0 energie, 0 veerkracht. M’n lichaam heeft een enorme klap gehad. Het gaat dus nu ‘redelijk’, maar waar ik altijd dacht dat het niet slechter kon, kan het dus slechter. Hahaha.. ik lach er maar om. Ik slaap nog meer dan normaal en ben begonnen met langzaamaan m’n conditie en lijf weer op chemo-normaal te krijgen. Ben zo lief voor mezelf als maar kan en leer nog meer accepteren.
Zodat ik vandaag (14 mei) zo goed mogelijk de CT-scan door kan en volgende week zo goed mogelijk m’n lichaam door de coloscopie en laxeren kan loodsen.
Keep you posted!
