Tot 1,5 jaar geleden wist ik niet dat ik een bijnier had, laat staan twee. Jij hebt misschien ook geen flauw benul. Dus een lesje biologie vandaag:
De bijnier is eigenlijk een stomme naam voor het orgaan. Het klinkt alsof de bijnier de (zwarte) Piet van de nier is. Dat is dus niet zo. Jouw twee bijnieren hebben hun eigen functie, zijn net zo groot als het kootje van je duim en liggen bovenop je nieren: eentje links en eentje rechts.
Onze bijnieren bestaan uit twee delen: de schors en merg. Mijn kanker zat in de bijnierschors. De chemo richt zich dadelijk ook op die cellen: bijnierschorscellen. Ik heb nu nog maar één bijnier; omdat de andere tegelijkertijd met de tumor is verwijderd. Die ene gaat nu ook kapot door de chemo. Met één bijnier kun je leven, met geen bijnier niet.
De bijnier is een hormoon producerend orgaan.
In de bijnierschors worden drie belangrijke hormonen gemaakt: cortisol, aldosteron en androgenen. Cortisol en aldosteron spelen een rol bij o.a. de suikerstofwisseling, afweerreacties, stressreacties, je water- en zouthuishouding. Van androgenen heb ik, als vrouw, weinig last: die bevorderen de ontwikkeling van de mannelijke geslachtskenmerken.
Zonder cortisol kun je niet leven en ik maak dat dus straks niet meer aan. Cortisol helpt je lichaam namelijk om goed te functioneren. Het stuurt stressreacties van het lichaam aan: je voelt je fit, je suikergehalte in je bloed wordt op peil gehouden en het beschermt je lichaam tegen de gevolgen van ziektes/verwondingen en psychische stress.
Kortom je hebt cortisol nodig om stressvolle situaties te boven te komen.
Overigens doet cortisol wel meer, maar dan wordt het een saaie les ;-)
Dadelijk heb ik straks naast chemo, bijnierschorsinsufficiëntie: geen werkende bijnieren meer. Gelukkig bestaan er voor mensen zoals ik (de bijnierlozen) synthetische hormonen: om toch mijn lichaam die nodige cortisol te geven. Het is natuurlijk niet ideaal: iedereen maakt de hoeveelheid cortisol aan die op dat moment nodig is. Dat kan dus enorm schommelen gedurende de dag, terwijl ik met pilletjes vaste pieken en dalen heb. Hoe dat precies in mijn lichaam gaat uitpakken, gaan we snel genoeg merken....
In november krijgen vriendlief en ik les over de gevolgen van bijnierschorsinsufficiëntie, op welke signalen we moeten letten en hoe we de ‘stress-spuit’ moeten gaan zetten. Misschien volgt er dan een blog over hoofdstuk 7 ‘bijnierschorsinsufficiëntie’.
*overigens wil ik mijn excuses aanbieden aan mensen die meer verstand hebben van hormonen/bijnieren dan ik, mochten er fouten in dit artikel staan ;-)
