Sinterklaas is nog niet eens in het land en ik sla al aan het dichten ;-) Maar ‘Mei – ga maar snel voorbij’ meen ik uit het diepst van m’n hart. Mei is weer een extra drukke ziekenhuismaand met spannende onderzoeken.
Zo hebben we weer de 3-maandelijkse CT-scan op 14 mei; hopelijk krijg ik zsm de uitslag en anders op 23 mei tijdens mijn gesprek met mijn arts. Ik heb ondertussen geleerd dat het een tijd kan duren voordat ik de uitslag krijg, vaak langer dan me lief is. Als de uitslag lang op zich laat wachten (wat wel eens gebeurt) dan vind ik dat extra spannend en denk ik: ' ze hebben iets gevonden en zijn nu al bezig met plannen maken etc. etc. etc.’ … Terwijl een snelle uitslag me soms doet twijfelen: 'hebben ze het wel goed gedaan? Hebben ze wel ECHT goed gekeken?' Kortom: het is nooit goed ;-) (de uitslag gelukkig tot nu toe wel elke keer).
Ik heb het Syndroom van Lynch: deze genmutatie zorgt ervoor dat ik zeer vergrote kans heb op darm-, baarmoeder-, eierstok-, urineweg-, maag- en zo ok bijnierkanker (maar die kans was heeeeeeel klein). Lucky me ;-) Daardoor heb ik regelmatig controles om te kijken of alles nog rustig is.
Daardoor heb ik dit jaar weer een colonscopie (22 mei). Voor de mensen die niet weten wat dat is: ze gaan met een camera m’n reet in, om m’n darmen te controleren op poliepen (een gezwel in de darmen die eigenlijk altijd goedaardig is, maar door een genmutatie potentieel kan uitgroeien tot kanker).
De colonscopie is 1x per 2 jaar. Het is het minst leuke onderzoek voor het hele bovenstaande rijtje: je moet de dag van te voren laxeren en helemaal leeg, en het onderzoek zelf is ook niet altijd pijnloos (je krijg wel een roesje). Maar wie weet komt mijn uitgebreide verslag na 22 mei wel ;-) Want dan mag ik met de billen bloot.
