Waar ik vroeger als peuter hondjes aaide en dan zei: ‘Hondje liefffffff’ moet ik vaak nu mezelf (spreekwoordelijk) aaien en zeggen: ‘Lien lieffffffffff’. Ik leer namelijk tijdens deze kankerperiode om liever voor mezelf te zijn, beter naar m’n lijf te luisteren en er ook naar te handelen.
Pre-kanker (of Lien 1.0) was niet perse altijd lief voor zichzelf: ik moest allemaal dingen doen. Dat is de aard van het beestje. Ik moest dit en dat voor m’n werk, ik moest dit nog echt ff afmaken, ik moest een goeie vriendin zijn en aandacht geven, ik moest naar een feestje, ik moest een leuke dochter/vrouw/vriendin/collega en persoon zijn. Klinkt best vermoeiend als ik het zo opsom ;-), en dat was het misschien ook. Zeker omdat ik niet alles kan wat ik vind dat ik moet doen/zijn. En dat is maar goed ook, want onderhand vind ik zoveel moeten niet gezond meer.
Ontmoeten?
Dat betekent niet dat ik nu niets meer moet ;-) (irritant, maar waar)Ik moet nu van mezelf nog steeds werken aan m’n gezondheid: oncologische fysio, oncologische psycholoog, ziekenhuis, goed eten, genoeg bewegen, genoeg rusten etc. Ik moet een ‘goeie’ kankerpatiënt zijn, maar leer steeds meer dat er niet zoiets bestaat. Niets is in kannen en kruiken gegoten en er is nergens een handleiding voor geschreven: hoe ben je een goeie kankerpatiënt, vrouw, dochter, vriendin of zus?
Soms vind ik dat onhandig, zeker als het gaat om kankerpatiënt zijn, want je moet alles zelf uitvinden als je jong bent en kanker krijgt.
Maar ik probeer heel hard om niet te ‘moeten’, maar daarin lief te zijn voor mezelf. Ik heb geaccepteerd dat er geen perfecte Lien-de-bijnierkanker-patiënt bestaat, dat hoe ik het doe goed is. Omdat ik luister naar m’n lijf en hoofd. Lukt Nederland in beweging (ja, dat doe ik… zonder stoel) een keertje niet? Dan niet. Lukt het me niet om genoeg te fysio-en? Dan ff niet.
My way is the highway
Vaag he dat ‘lief-zijn’? Voor mij betekent dat bijvoorbeeld dat wanneer ik merk dat ik TE moe wordt en daar fysiek of psychisch last van krijg, ik naar bed ga. Om ‘lekker’ te slapen ;-). Dat betekent dat ik dingen doe waar m’n hoofd energie van krijgt: yoga, creatief bezig zijn met potloden, rustig thuis zijn zonder verplichtingen, knuffelen met het hondje en/of manlief en een korte wandeling met het hondje. Het betekent ook dat ik niet perfect hoef te zijn in wie/wat ik ben. Dat ik het op mijn manier doe, soms tegen een muur oploop (bijvoorbeeld m’n medicijnen te laat aanvragen), maar ik kom er wel.
