Chemoe, dat ben ik. Moe door de chemo en moe van de chemo ;-) (en nog steeds herstellende van de mei-maand-ziekenhuis-maand). Dag gaat erg traag met dit lijf. Elke middag moet ik dan ook slapen en regelmatig leg ik mijn hoofd voor een 2e keer die dag te rusten.
Ik heb van die ‘standaard-zinnetjes’, eentje daarvan is: ‘Ik ga lekker slapen.’
Een moetje
Dat zinnetje ‘Ik ga lekker slapen’ gold in de tijd voor de chemo ;-) Toen ik na hard werken, sporten, bier drinken of gezellig doen ‘verdiend’ kon gaan slapen. Toen was ik anders moe dan ik nu moe ben (lees ook m’n blog over chemoe).
Chemoe is niet te vergelijken met andere vermoeidheid. Het frustrerende is ook dat ik nooit uitgerust ben. Ik word moe wakker, blijf de hele dag moe. Zelfs na m’n middagdutje kan ik alleen nog maar op de bank zitten.
Nu is overdag slapen dus onderdeel van mijn dag. Sterker nog, het is een moetje. (Tegelijkertijd verdiend m’n lichaam het enorm hoor die rust ;-))
Ik ga dus niet meer ‘lekker’ slapen, ik ga vaak met een beetje tegenzin naar bed. Wetende dat het lekker is als je eenmaal weg bent en weer wakker wordt. Maar ik vind dat verplichte slapen niet fijn. Alsof ik dan een groot deel van de dag mis. Mijn FOMO (fear of missing out) speelt op ;-) Schijnt een generatie-dingetje te zijn, al zijn er weinig mensen in mijn generatie die verplicht moeten slapen ‘s middags, haha. Mijn slaapkamer is m’n tweede thuis, ik ben er veel en soms komt dat dus ff m’n neus uit.
Het slapen is wel hard nodig: het helpt m’n lijf herstellen, ik blijf emotioneel stabieler, ik heb kans op minder fysieke klachten en uiteindelijk vind ik het achteraf fijn. Maar het ‘naar-bed-gaan-proces’ en dan ‘lekker’ slapen geldt niet voor mij.
Dus als je het mij niet meer hoort zeggen ‘Ik ga even lekker slapen’, maak je geen zorgen. Ik slaap regelmatig lekker (soms ook ronduit slecht ), alleen vind het niet leuk dat het perse moet.
