Ik weet nog dat toen ik wakker werd ik droomde over een meneer en er ook een mannelijke verpleger bij m’n bed stond. Narcose is raar spul, en deze twee dingen werden somehow gelinkt aan elkaar en ik viel weer eens slaap. Raar.
Er was me van te voren verteld dat de operatie ongeveer 2 uur zou duren. Ik had zicht op de klok en zag dat het rond 13:00 of zo was en ik bedacht gelijk dat manlief me rond 11:00 had terug verwacht. Ik maakte me dus gelijk zorgen en probeerde zo wakker mogelijk te worden om terug te mogen. Tegelijkertijd viel ik de hele tijd weer weg.
Morfinepomp van de bucketlist
De verpleger kwam regelmatig bij me en vroeg me of ik pijn had. Ja, ik had pijn en ik moest daar een cijfer aan geven. Geen idee meer wat ik zei, maar na 2x was het genoeg om een morfinepomp te krijgen. Maar daardoor moest ik nog wel wat langer op de uitslaapkamer blijven. Ik weet nog wel dat ik dacht ‘yes, doel gelukt.’ Ik had van te voren namelijk lopen geinen dat ik op z’n minst een morfinepomp na de operatie wilde. Lekker stoned en zo. Ik heb ontdekt dat morfine mij iig niet stoned en raar maakt, maar meer ontzettend slaperig en duf. Jammer.
Uiteindelijk werd ik weggereden en werd manlief gewaarschuwd. Hij stond dus al in de hal te wachten. Heel blij en opgelucht om mij te zien. Hij vertelde me later dat de operatie wat langer had geduurd en dat ze hem al gebeld hadden om te informeren. Kennelijk lag mijn anatomie wat moeilijker in elkaar dan de plastic poppen van biologieles.
Eenmaal op m’n kamer viel ik constant weg (ik schrijf wat manlief me verteld). Om de 6 minuten kon ik weer m’n morfine toevoer aanzetten en ik weet nog dat het door de morfine erg moeilijk was om met twee geopende ogen te kijken. Ik keek de hele tijd met een oog, en ik was me er bewust van, maar kon er niets aan doen. Daar zijn helaas geen foto’s van ;-)
De rest van die operatiedag heb ik half slapend doorgebracht. Blij dat het erop zat en dat we door konden gaan met ons leven. Mind you: we wisten dus nog niets van kanker op dat moment.
De eerste keer dat ik naar m’n buik keek was ff schrikken: jodium maakt het paars, 5 wonden met hechtingen, blauwe plekken: het zag er nasty uit. Na het wassen de volgende dag werd het iets beter, maar het was een gek gezicht.
De woensdag moest ik voor het eerst weer lopen en werd ik gewassen in bed. Alleen al omhoog komen uit bed was moeilijk en pijnlijk. Dat moest op een speciale manier. Op je zij rollen en je omhoog duwen met je armen: m’n buikspieren waren deels doorgesneden en alles deed pijn. Dus ff ‘hupsakee’ omhoog ging niet. (Voordat dat weer kon duurde overigens best lang). Dat lopen ging aan de handjes van een verpleger richting m’n vader. Lopen, schuifelen, slepen, ach..... ik kwam vooruit. Die dag ging m'n katheter er ook uit, enorm handig ding, maar ik mocht ‘m niet houden.
Donderdags was ik er klaar mee: kamergenoten, stom ziekenhuis, ik wilde weg. Ze hadden me nog een dagje willen houden, maar als ik echt weg wilde, dan mocht ik met m’n ouders mee naar ‘huis’ (want wij zaten midden in een verhuizing). Dus rolstoel halen en gaan met die banaan; op naar het ouderlijk huis!
Natuurlijk wordt dit nog vervolgd, want het ging niet helemaal van een leien dakje ;-)
