Ik leer zo veel nieuwe woorden sinds m’n operatie ☺ Het begint al met alle medicijn namen: lysodren, hydrocortison, maagbeschermer met een o, fraxiparine, klinisch geneticus, oncologische fysiotherapeut, fraxodi en een van de mooiste: Hypothalamus-hypofyse-bijnier-as. Ik voel me dan ook heel intelligent als ik met de apotheker kan meepraten, tegelijkertijd voel ik me net zo’n oud mens. Je kent ze wel: die door Hendrik Groen van 'die zeikerds' worden genoemd. (Als je Hendrik Groen niet kent: lezen dat boek of kijken die serie!). “Nee, ik slik xjeiflsiemie voor m’n heup, en loksidopie voor m’n bloeddruk.” Toen ik vroeger, tijdens m’n studententijd schoonmaakte bij oudere mensen, waren dit de vermoeiendste mensen. Zij gingen ervan uit dan ik wist wat al die medicijn waren, welke ziektes ze dan hadden en hoe erg dat was.
Onlangs kwam ik op het punt dat ik met mijn Maag Darm Lever-arts (maar ik zeg dus tegenwoordig MDL-arts ;-)) mijn medicijnlijst aan het doornemen was en al die moeilijke medicijn namen over tafel smeet. Manlief zat er naast en voelde zich waarschijnlijk net zoals ik tijdens mijn studententijd ☺
Een ander nieuw woord is Scanxiety:
‘the anxiety associated with cancer-detecting scans.’
Daar heb ik stiekem best een beetje last van. Afgelopen vrijdag heb ik een vervroegde CT-scan gehad. Ik heb namelijk regelmatig pijn in het gebied van mijn lever: één van de plekken waar de kanker zou kunnen terugkomen. Je snapt dat wanneer ik die pijn voel, ik gelijk bang word. Mijn arts kon me met woorden niet overtuigen dat er niets zit, dus dan maar de scan iets eerder.
En dan lig je in dat ding met alleen je gedachten en gezoem van die machine: ‘zij zien misschien nu iets wat alles weer op z’n kop gaat zetten, of ze zien niets.’ ‘Ik lig hier nu al best lang zonder dat dat ding iets doet, zou er iets mis zijn?’ Die laatste gedachte klopte helaas een van de vorige keren, dus soms kan ik mezelf moeilijk geruststellen en die angsten wegredeneren.
Nu is het wachten op de uitslag: die krijgen we morgen. Spannend? Ja enorm. Ik zoek ook veel afleiding deze week en we doen leuke dingen. Hopelijk is alles goed en ga ik ‘gewoon’ door met leven, veul pillen slikken en door. Maar het houdt me wel bezig. Gelukkig leven manlief en ik niet van scan naar scan. Iets waar de arts ons destijds voor waarschuwde. We leven. Punt. Ik kan er weinig aan veranderen, neem braaf m’n pillen en kom maar op met dat goeie nieuws morgen. (en dus de McFlurry en McKroket!)
