Het is ongeveer een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik ‘misschien wel’ geopereerd moest worden. Ik was alleen naar die afspraak in het ziekenhuis gegaan en weet nog dat de arts zei ‘misschien opereren’ en dat ik de rest van het gesprek niet echt meer heb opgelet. Ik schrok zo van het woord ‘operatie’, want ik was nog nooit geopereerd en dat stond ook niet bepaald op m’n bucketlist. Sindsdien ga ik overigens nooit meer alleen naar ziekenhuisafspraken, twee horen altijd meer dan een ;-) (Mijn gratis tip van de dag overigens! Alstublieft)
Vanuit Tilburg, waar ze zo’n bijnieroperatie maar 3 keer per jaar deden, werd ik doorverwezen naar het Radboud in Nijmegen. Daar doen ze ‘m gemiddeld 80 keer per jaar. Een wezenlijk verschil en ik ben heel blij dat ik doorverwezen ben! Tumoren op de bijnieren zijn namelijk enorm kwetsbaar, als deze knapt tijdens de operatie dan zitten de kankercellen dus letterlijk overal. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan. We wisten destijds overigens nog niets over goed/kwaadaardig, daar was ik niet echt mee bezig. Ik moest geopereerd worden, aaaah! Bij een bijniertumor is pas achteraf vast te stellen of er sprake is van kanker.
Uiteindelijk ging de sneltrein rijden (en hard!): de bijnier + (toen nog genoemd) ‘gezwel’ moesten er z.s.m. uit. Superhandig als je in dezelfde week van je operatie je verhuizing gepland hebt staan. Gelukkig hebben we allemaal lieve familie en vrienden en kan ik deze manier van verhuizen (geopereerd zijn en niets doen) best aanraden ;-)
Gezond erin, ziek eruit
De operatie was ontzettend spannend. Ik werd op dinsdag 22 augustus geopereerd, als eerste (8:00 s’ ochtends), maar moest me al de dag ervoor om 12:00 melden. Je gaat gezond het ziekenhuis in en ligt op zaal met allemaal zieke mensen en uiteindelijk kwam ik ziek/zwak het ziekenhuis uit. Heel raar. Om de zenuwen weg te duwen zijn manlief en ik Netflix gaan kijken op m’n bed, wandelen en praten. Hij bleef in het Radboud-hotel slapen, zodat hij de volgende ochtend vroeg bij me kon zijn, voordat ik weggereden werd. Ik kreeg een goeie slaappil, zodat ik in ieder geval een beetje slaap kon vatten. Want door de zenuwen, al het geluid, piepjes, lampjes, vreemde kermende mensen en een ziekenhuis bed kon ik niet echt uit mezelf in slaap vallen.
Een van de momenten waar ik het meest tegenop zag was: weggeregen worden van manlief en alleen die operatiekamer in. Eerlijk: dat was niet leuk. Alles behalve. ‘s Ochtends werd ik wakker gemaakt door de zuster: ze gaf me een pilletje om rustiger te worden, zo’n lelijk blauwe jurk zonder achterkant en ik moest m’n longen nog benevelen. Tijdens een operatie zoals deze gebruik je namelijk minder van je longinhoud omdat je minder diep ademt. En dat helpt (ofzo, sorry voor de vaagheid).
Toen ‘ze’ me kwamen halen, liep manlief mee, samen de lift in en ik geloof dat ik nog moest huilen in de lift. Ik vond het zo retespannend allemaal. Voordat we het wisten, eigenlijk te snel, moesten we al afscheid nemen. Een laatste kus en ik werd meegenomen door een meneer en door klapdeuren gereden en geparkeerd in de uitslaapkamer. Manlief kon nog door de raampjes kijken geloof ik.
In die uitslaapkamer, die toen als verzamelkamer van patiënten diende, kwamen steeds meer patiënten in bed erbij gerold. Zij werden allemaal eerder opgehaald dan ik. Ik ging Elly en Rikkert liedjes in m’n hoofd zingen om mezelf rustig te houden en toen ik uiteindelijk werd opgehaald had ik echt zoiets van ‘haal ‘m d’r nu ook maar uit ook, dan word ik straks weer wakker.’
Jonassen
Eenmaal in de operatiekamer stonden er serieus 12 mensen ofzo te wachten(ik heb niet geteld maar het waren er veel). Ik heb nog grappig geprobeerd te zijn en gezegd: ‘sjonge wat een welkomstteam’. Iedereen stelde zich voor en de chirurg vroeg aan welke kant de bijnier eruit moest. Kennelijk horen ze dat te doen. Daar was ik niet op voorbereid en mijn gevoel voor links/rechts is nogal onhandig (zacht uitgedrukt), dus ik wees ‘m maar aan. Toen was het 3,2,1 en werd ik gejonast op de operatietafel.
Iedereen verdween rondom m’n bed en alleen de anesthesist bleef over. Die maakte een soort Jezus van me: m’n armen werden naar de zijkant gebracht op plankjes. Ze bracht de narcose in d.m.v. m’n infuus en zat boven m’n hoofd te hangen. Volgens mij hield ze die ook nog vast, alsof ik weg zou rennen. Ik had van te voren besloten waarover ik wilde nadenken als ik in narcose zou raken, maar zij besloot om over m’n trouwjurk te praten. Ook heel leuk, maar ik raakte ff in de war. Ik geloof dat het laatste dat ik gezegd heb ‘hij is heel mooi.’ Want ze vroeg oftie mooi was. Duh……
;-)
(Wordt vervolgd….)
