Elk jaar blik ik eigenlijk wel terug op afgelopen jaar en kijk ik vooruit naar het komende jaar (net als veel mensen geloof ik). Voorgaande jaren (op 2018 na) voelden altijd als een leeg canvas: ik kon gaan kleuren zoals ik wilde, er waren geen lijntjes, maar ik mocht zelf tekenen en ontwerpen en gaan. Geen beperkingen, maar knallen.
2018 was een gek jaar: vol ziekenhuizen, leren leven met medicatie, wennen aan de bijwerkingen misselijkheid, extreme pijn, vermoeidheid, m'n 'nieuwe' lijf accepteren, omgaan met veranderende relaties, elke keer weer de stress en zenuwen rondom een CT-scan, maar ook mooie momenten: dingen doen die we te lang hadden uitgesteld. Zoals eindelijk naar Soldaat van Oranje of de Mattheus Passion of nieuwe vriendschappen en eindelijk een hondje! <3
Het beste doel ooit: leven
2018 en 2019 hebben lijntjes in het canvas, een kleurplaat. Ik kan wel kleuren, maar ik moet binnen de lijntjes blijven. De bijwerkingen van de chemo beperken me in mijn doen en laten. Dat voelt beperkend, maar uitendelijk is dat het ook. Ik ben beperkt in mijn doen en laten, vast in een lichaam wat weinig kan, niet meer de oude Lien, maar doe dit voor het beste doel ooit: leven.
Ik heb dan ook weinig goede voornemens behalve dat ik gezond en schoon wil blijven in 2019 en stoppen met de chemo in november. Hoe tof is het dat het bijna zo ver is dat ik kan zeggen ‘ik kan dit jaar stoppen met de chemo.’ (ok het duurt nog 10 maanden, maar goed). Die gedachte is niet perse iets positiefs ‘nog maar 10 maanden’, ik weet namelijk precies wat me te wachten staat en dat maakt het vooruitzicht best zwaar.
Ik kijk dus ook niet perse uit naar 2019, ik kijk uit naar het moment dat ik mag stoppen met de chemo. Al ben ik me ervan bewust dat, dat niet ineens alles oplost: ik zal nog tijden klachten blijven houden. Omdat de chemo-waardes in mijn bloed moeten dalen en dat heeft tijd nodig.
Gelukkig en gezond 2019
Vorig jaar vond ik het extreem moeilijk en verdrietig om mensen ‘gelukkig nieuw jaar’ te wensen. Ik wist net van m’n diagnose, we wisten niet wat de kanker zou gaan doen en het was enorm spannend. Ik denk dat ik morgen het gelukkig wel weer durf te zeggen: ‘gelukkig en gezond nieuw jaar.’ Het blijft een spannende tijd, maar ik krijg steeds beetjes meer hoop (en soms is die hoop met vlagen helemaal weg, maar dat hoort erbij schijnt).
