Ik neem jullie mee terug naar september 2017: de maand van de diagnose ‘kanker’. De maand waarin wij ontzettend snel veel grote keuzes moesten maken: wel/niet chemo, wel/niet bestraling, maar ook wel/niet een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan.
Veel chemo’s zorgen ervoor dat de vruchtbaarheid van een patiënt verminderd wordt of dat hij/zij zelfs onvruchtbaar wordt. Aangezien manlief en ik nog middenin onze vruchtbare levensfase zitten, moesten we ook hier een keuze over maken.
Onze afspraak met de fertiliteitsgynaecoloog was al een avontuur op zich: wij hadden nog nooit langer dan 1 minuut serieus gepraat over kinderen krijgen. Het thema ‘kinderen krijgen’ was een ver-van-ons-bed-show. Maar daar zaten we dan: tussen allemaal stellen die (waarschijnlijk) graag kinderen wilden, maar waarbij het zonder hulp niet lukte. En wij: nog geen 1 minuut gepraat over kinderen en toch pratend met een arts. Surreëel was het zeker.
De fertiliteitsgynaecoloog kon ons geen duidelijk antwoord geven of ik minder/niet vruchtbaar ben na de chemo. Het moeilijke met bijnierkanker is dat dit vaak op een oudere leeftijd voorkomt: na de vruchtbare jaren. Omdat bijnierkanker zo zeldzaam is, zeker op mijn leeftijd, is er dus geen studie gedaan naar deze chemo i.c.m. vruchtbaarheid.
“We hebben wel een studie gevonden waarin muizen zwanger werden terwijl ze deze chemo namen.”
Top.
De arts vertelde dat er ook patiënten per ongeluk zwanger zijn geworden, terwijl ze aan deze chemo zaten. “Maar dat mag dus echt niet tijdens de chemo,” werd ons op het hart gedrukt. Gebaseerd op die ervaringen schatten ze in dat de kans klein is dat ik onvruchtbaar word door de chemo. We mochten voor de zekerheid wel een behandeling ondergaan. Een eierstokoperatie werd gelukkig afgeraden (pfew) en IVF zou het beste voor ons zijn.
En wat doe je dan? Het zekere voor het onzekere? Maar wel in je enige gezonde maand (in oktober zou ik nog niet beginnen met de chemo, maar herstellen van de operatie) allemaal hormonen in je lijf spuiten? In de hoop dat je een paar eitjes kan oogsten met een kleine kans tot zwangerschap?
Ik wist dat ik al veel gedoe met mijn hormonen zou krijgen tijdens de chemo, dus dat hormonen-gerommel stond me niet echt aan. Moeilijk en ingewikkeld om zo’n keuze te maken die mogelijk de rest van je leven beïnvloedt, in een maand waarin je al bizarre keuzes moet maken.
Het was manlief die de doorslag gaf met de mooiste woorden ever:
“Jouw leven is meer waard dan nieuw leven.”
We besloten om geen IVF-traject in te gaan, maar mochten we tzt graag kinderen willen, dan wel weer te kijken wat de situatie is. Hoe dan ook, zullen we altijd dankbaar zijn en blijven voor ons leven samen.
