Soms luister je (onbewust) van gesprekken om je heen af. Vaak best interessant overigens. Soms ook niet. Maar onlangs hoorde ik iemand zeggen: “Ik voel me zo energiek vandaag.”
Toen besefte ik me hoe lang het geleden is dat ik me energiek voelde. Eerlijk gezegd kan ik me dat niet zo goed meer voorstellen. Want dat is ruim voor de operatie geweest, meer dan een half jaar geleden. Ik ben nu gewoon altijd moe. Verklaarbaar want een van de meest voorkomende bijwerkingen van deze chemo (en kanker) is vermoeidheid. Best een lastige bijwerking om te delen met anderen: want we zijn toch allemaal wel eens moe? Dan ga je toch ff lekker je middagdutje doen en weer door?
Chemoe is, zoals ik de afgelopen maanden tot de ontdekking ben gekomen, anders dan ‘gezonde-mensen-moe’.
Laatst was ik bij een symposium over vermoeidheid en kanker en werd gelukkig dat wetenschappelijk ook bewezen. Kanker-vermoeidheid is ernstiger, aanhoudender, niet gekoppeld aan inspanning en slapen helpt niet. Dat betekent dus dat ik prima kan gaan slapen, maar de volgende ochtend gewoon weer moe wakker word. Zonder dat ik uitgebreid gesport heb of iets anders ;-)
Ik vond het fijn om wetenschappelijk ff bevestiging van mijn chemoe te krijgen. Het maakt namelijk niet uit wat ik doe: ik ben moe. Kies ik ervoor om iets groots te doen, zoals een uitje naar m’n werk, dan plan ik de dag daarna helemaal leeg omdat ik daarna niets meer kan. Want inspanning zorgt wel weer voor sterkere vermoeidheid en bij mij vaak ook mij ergere misselijkheid.
Desalniettemin zal ik echt niet alleen maar thuis zitten. Ik ga er nog steeds op uit, maar ben wel selectiever geworden in waar ik mijn aandacht (en dus energie) aan geef. En ik troost mezelf dan met de gedachte dat dit vast een enorm belangrijke levensles is ;-)
Ps. Met de chemo ben ik sinds afgelopen week weer begonnen! De waardes zijn genoeg gedaald, maar helaas neemt nu ook de misselijkheid weer toe.
