Het is even stil geweest hier. Ik ben namelijk weer verhuisd. Voorheen woonde ik op planeet kanker en ik ben verhuisd naar de planeet ‘leven-na-kanker’. Dat was best wel even wennen, moet ik je eerlijk zeggen. Er zijn hier veel minder ziekenhuizen, dus ik hoef ook minder vaak op controles. Dat is fijn, maar soms ook angstig. Er zijn hier tegelijkertijd wel weer veel meer bewoners, dat is dan wel weer gezellig. We snappen elkaar ook goed. Hier bestaat het woord ‘onbevangenheid’, ‘zorgeloos’ en ‘energiek’ niet meer. Dat heeft ons verblijf op planeet kanker weggenomen. Zorgen op gekke nieuwe pijntjes zijn hier aan de orde van de dag. Is het niet bij jezelf, dan wel bij je buurvrouw of buurman.
Als ik je hier zou uitnodigen, dan zou je vast niet zien dat je op een andere planeet bent. Want iedereen die hier woont ziet er ‘gezond’ uit. Net zoals we op planeet aarde deden. De ergste wallen zijn weg, haar groeit terug, we zijn dunner of juist aangekomen en wonden na onze operaties zijn littekens geworden. Wij, de bewoners, weten echter wel beter. Ook al zien we er goed uit, misschien zelfs beter dan op aarde, we zijn niet meer de oude. Niets is meer hetzelfde.
Iedereen hier is op zoek naar een 2.0. (of hogere) versie van zichzelf. Als alles is veranderd tot aan de fundamenten van ons bestaan, is niets meer zeker. Coaches, zelfhulpboeken, trainingen, sportscholen, voedingsdeskundigen, revalidatiehulp, re-integreer hulp, dat alles is hier. Volgens mij is er zelfs een boekenwinkel met alleen maar zelfhulpboeken! Verder wil ik niet opscheppen over mijn nieuwe planeet tegenover de aardbewoners ;-) Sommige bewoners hier willen dat onze kanker een reden had, of dat we er iets goeds uit kunnen halen. Sommigen zien het als een kut-cadeau, maar een leerzaam moment en anderen zien het als de klote kanker.
In 2018 schreef ik jullie dat ik hoopte dat ik snel terug naar aarde zou komen. Dat hopen we allemaal op planeet Kanker. Maar nu weet ik beter. Ik kan niet zo maar weer terug. Niet naar mijn oude leven. Mijn lijf is veranderd, niet zo zeer fysiek (+15 kilo, littekens en pijntjes), maar mentaal kan ik veel minder aan. Ik ben erg snel overprikkeld, erg snel moe, soms de hele dag moe zonder reden. Dat zijn dingen die aardbewoners niet snappen. Want ik ben toch beter? Ik heb inderdaad geen kanker meer, gelukkig (!), maar ik voel me alles behalve beter. Niet ziek, maar ook niet gezond.
Daarom is het hier op planeet ‘Leven-na-kanker’ zo fijn, de bewoners snappen mij, en ik snap hen.
