‘Nog 8 dagen!’
‘Je bent bijna klaar, yay!’
‘Grappig’ genoeg weet mijn omgeving beter hoe lang ik nog chemo moet slikken dan ik. Ik hou het niet bij. Ik weet dat ik bijna klaar ben. Maar wat ik nooit had verwacht, gebeurt: ik vind het eng. Het onbekende ‘post-chemo-leven’.
Ja ik voel me gezegend dat de kanker niet terug is gekomen (bedankt chemo), en dat ik kan en mag stoppen. Dat bijwerkingen weggaan en dat ik straks gewoon 2(!) dingen op 1 dag kan doen, maar verder vind ik het eng.
En dat vind ik complex: ik zou blij willen zijn met alle mensen in mijn omgeving. Die blij voor mij zijn. Maar dat lukt me niet. Dan weet je nu waarom.
Ondertussen bereid ik me op mijn manier voor op 2 november: ik mag namelijk een praatje geven op een patiëntendag voor mensen met een ernstige bijnierziekte. LINK Ik zal mijn ervaringen van de afgelopen twee jaar delen en hopelijk daarmee mensen helpen en inspireren. Met de poepweinig energie van de laatste maanden duurt een praatje schrijven echt heel lang, in vergelijking met vroeger. Dus hij is nog steeds niet af. Maar goed, dan lees ik wat meer voor ;-) So be it.
Waarschijnlijk slik ik net als 2 jaar geleden jankend m’n laatste pillen, maar nu om een andere reden ;-)
De chocomel ga ik niet missen…
De overblijfselen deel ik uit…
Op 3 november vier ik het echt einde van de chemo met familie en vrienden tijdens een chemoborrel. Elke maand stonden we er bij stil: nu samen met onze inner circle. Dat voelt fijn.
