Elke dag is het wel raak: dan ik ben misselijk. Meestal begint het in de namiddag, soms vroeg in de avond, heeeeeeel soms wat later op de avond. Onlangs besefte ik me rond 21.00 dat ik nog niet misselijk was geworden (een uitzondering dus) en blij appte ik een aantal vrienden dat ik nog niet misselijk was. Dat had ik misschien niet moeten toen, toen werd ik alsnog misselijk ;-)
Het is een van de bijwerkingen van de chemo. Volgens mijn arts zou de misselijkheid kunnen afnemen als ik minder pillen ga slikken. Momenteel zit ik op het laagste aantal tot nu toe: 6 chemopillen per dag. Ik merk nog weinig verschil, maar fingers crossed. Toch houd ik er in mijn achterhoofd rekening mee dat dit niet zo snel weg is als ik zou willen. Ik merk namelijk ook aan mijn lijf dat misselijkheid tegenwoordig een teken is van vermoeidheid. Nu ben ik constant moe, maar misselijk-moe betekent dat ik over m’n grens ben gegaan. Een grens die ik nog niet helemaal (of beter gezegd helemaal niet) doorheb ☺
Ik heb een enorme voorraad aan anti-misselijkheidspillen. Maar het zijn helaas geen snoepjes die je straffeloos kunt eten: ook die komen weer met bijwerkingen, die soms niet tegen de misselijkheid opwegen. Maar ik ben wel liever voor mezelf (en m'n omgeving ;-)) geworden en neem iets sneller een pil als het niet goed gaat.
Ergens, op een bepaalde manier, went de misselijkheid. We weten: s ‘avonds kunnen wij geen afspraken maken en dingen plannen, want ik word geheid misselijk. We passen ons leven er op aan.
Toch lag ik gisterenavond huilend in bed. Omdat het eigenlijk niet went. Ik was er zo klaar mee: ik ben zo klaar met het dagelijks misselijk zijn, klaar met ons leven er op aanpassen en niet zonder misselijkheidspil in de avond iets te kunnen ondernemen. Op zo’n moment voel ik me dan zo beroerd, en dan besef ik me dat het nog ruim 1,5 jaar kan duren en vergeet ik dan ‘the bigger picture’. Waar ik het voor doe: zeker zijn dat ik kankervrij ben in november 2019.
Ik probeer dan ook de positieve kanten ervan in te zien: ik heb meestal een goeie ochtend en ik ben in staat om misselijk in slaap te vallen. Vaak is de misselijkheid dan ook de volgende ochtend voorbij. Maar op momenten zoals gisterenavond kan ik die positieve kanten ook even niet meer zien. Dan is er een constant ontzettend naar gevoel, wat maar niet ophoudt, totdat ik in slaap val. En ik probeer nu te accepteren dat het soms goed gaat en soms niet, en dat accepteren van de situatie soms wel lukt, en soms is het allemaal STOM.
