Sinds ik 8 maanden aan de chemo ben vier ik elke 2e van de maand een klein chemo-feestje. Samen vieren manlief en ik dan dat we weer een maandje verder zijn: weer een maand ‘overleefd’ hebben. We vieren de kleine stapjes die we maken om het op die manier vol te houden. Omdat 2 november 2019 altijd ver weg is, maar de 2evan elke maand is elke 4 weken ;-)
Dat aftellen zorgt er ook voor dat we trots op onszelf zijn, op wat en hoe we het doen, maar is ook gewoon ff een leuk momentje tijdens deze heftige periode.
Regelmatig wordt me gevraagd of ik aan het aftellen ben tot 2 november 2019. Het antwoord is dus ja (met m’n maandelijkse feestjes), maar ook nee, ik tel niet af. Ik tel niet ECHT af. Niet zoals je vroeger de dagen tot je verjaardag in spanning aftelde, of bijv. aftelt tot wanneer je je geliefde weer ziet. Dat voelt voor mij als aftellen. Maar dat doe ik niet, ik vier een mini-stap en mag weer een klein feestje vieren.
Het is nu nog 3 maanden en 1 dag en dan mag ik stoppen (als ik kankervrij blijf).
Voelt dat zo? Nee. Het voelt niet alsof het ‘nog maar’ zo lang duurt. Ik ben dan ook niet echt aan het aftellen: ik leef in het nu. Nu slik ik chemo, nu heb ik klachten, nu wil m’n lijf niet en nu is er nog steeds geen kanker terug.
Dat aftellen is moeilijk: want waarnaar toe tel ik af? De datum is duidelijk: tot 2 november 2019. Dat is 2 jaar nadat ik ben begonnen met het slikken van de chemo. Maar ik kan me het leven daarvoor niet meer inbeelden. Ik kan me niet meer inbeelden hoe het is om te werken, ‘s avonds gezellig te eten en dan daarna nog te sporten, om me ‘energiek’ te voelen, om langer dan een half uur intensief te kunnen kletsen met iemand, om in een druk restaurant te zitten, om geen middagdutjes meer te hoeven doen, om niet misselijk te zijn elke dag, om gewone poep te hebben, om geen neurologische ticks te hebben, om niet elke dag de overweging te hoeven maken ‘lukt dit me vandaag?’… etc.
Twee jaar is lang en ik merk dat ik het ‘gewone’ leven me niet meer inbeelden.
Het aftellen is ook lastig omdat ik niet teleurgesteld wil worden: vorig jaar vierde ik mijn 1 jarig jubileum relatief groot. De dagen daarna waren een grote deceptie: ik moest nog een heel jaar ellende.
Ik weet dat mijn klachten niet 1,2,3 weg zijn zodra ik stop met de chemo. Het duurt minstens 4-6 maanden voordat de troep uit mijn lijf is en ik verschil zou moeten gaan merken. Dus ook al slik ik dan geen vergif meer, ik blijf een hele poos nog ‘chemo-lien’.
Aftellen is dus ingewikkeld: het voelt niet alsof ik ‘nog maar’ 3 maanden moet. (Wat erg kort is vergeleken met 24 maanden). Ik leef vandaag: dat is soms zwaar, soms relatief makkelijk. Toch blijven we het elke maand vieren: om terug te kijken en blij te zijn.
