Hoera! Ik ben al 8 maanden bezig met m’n chemo. 8 maanden, als ik het zo zeg/schrijf lijkt het super veel en ging het ‘best snel’. Toch zijn er zo veel momenten waarop ik dat niet kan beamen en het me niet snel genoeg gaat. Grootendeels van de tijd als ik heel eerlijk ben ;-)
‘Kijk je uit naar 2 november 2019?’ Een vraag die me soms wordt gesteld: dan mag ik namelijk stoppen met de chemo (als alles goed gaat).
Het antwoord is ‘nee’. Nee, ik kan nog niet uitkijken naar iets dat zo ver weg is, en zo afhankelijk van dingen die buiten mijn macht liggen. Vandaag is vandaag en ik leef nu.
Maar tegelijkertijd ben ik wel trots op mezelf dat ik het volhoud, dat mijn lijf het volhoudt, ondanks heftige pijnen, extreme dagelijkse vermoeidheid, misselijkheid, jeukbultjes, overgeven, neurologische klachten (trillen/stotteren).. naja ik hou op ;-) Op aanraden van m’n psycholoog ga ik elke 2e van de maand vieren dat ik een maand dichterbij het einde van de chemo ben. Eerst deed ik dat in chunks van een kwart jaar, maar waarom niet elke maand!? Vandaag was dat met ijskoffie en taart samen met manlief.
One done, more to go
Dus heb ik in een crea-bui deze pilvormige aftelkalender gemaakt: elke 2e van de maand mag ik een lekkere dikke vette vink zetten en het op een kleine manier vieren. Elke maand honderden euros aan een tripje is ook zo wat ;-). Ik kijk eigenlijk niet eens naar alle lege vakjes, maar naar de vakjes die al gekleurd zijn. Fijn; dat zit erop en hoeven we niet nog eens te doorleven.
Op naar de 9 maanden, 10 maanden, 11 maanden etc. en bij de 12 maanden komt er een nieuwe tattoo: die viering pakken we wat grootser uit ☺
