Het is zoals het is

Wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik de realiteit van mijn situatie net wat rooskleuriger vertel. Sinds die ontdekking ben ik aan het bedenken waarom ik dat doe: wil ik iemand anders niet mijn hele shit laten zien? Durf ik niet eerlijk te zijn? Vertrouw ik de ander niet? Is het te ingewikkeld om uit te leggen? Staat die persoon te ver van me af?

Conclusie: het is dus een mix van die dingen….  

Maar ook dat ik steeds meer zie dat ‘wij’ mensen graag een positieve draai aan iets negatiefs willen geven. Ik schreef al eerder over ‘positiviteit rondom kanker’,  dat ik accepteer dat het soms kut gaat. Want dat hoort bij het leven. Maar ik was daar nog niet echt eerlijk in tegenover anderen, wel tegenover mezelf.

Dus als je me kent en af en toe vraagt hoe het gaat kan zijn dat ik in een keer zeg: het gaat kut en het is zwaar. Zonder dat ik voel dat ik daarachteraan iets licht positiefs moet zeggen zoals: ‘maar het komt weer goed’ ‘maar we doen het voor het goed doel’  ‘maar het kan altijd erger’ ‘maar ….’ Vul maar in.

Ying-yang uit balans

Als ik (semi)eerlijk durfde te zijn over m’n situatie, wilde ik ook altijd graag met iets positiefs afsluiten. Misschien om balans te zoeken, een soort ying-yang, maar ik denk dat het niet altijd zo is. Ik loop nu ff scheef en ik ben uit balans ;-)

Met of zonder zilver rand

Ik zie het ook om me heen: mensen die iets negatiefs meemaken, maar er altijd een silver lining moeten benoemen als afsluiter. Tof als je dat echt zo ervaart! Maar voel je niet verplicht om een silver lining te benoemen. Dat hoeft niet.

Soms is het wat het is, met of zonder zilveren rand.

Tot zo ver een van mijn kankerlessen. Gratis online ;-)

(Ok, ik sluit dus ook vaak slecht-nieuws af met een grapje, maar ik vind ‘m grappig, dus laat ‘m lekker staan).