Pieken en dalen

Bij pieken horen (helaas) ook dalen. De eerste meting van mijn chemo-waarde was heel positief (8 hoog) en zorgde voor een dansje in de hal. Voor de tweede waarde: hadden manlief (jaja! :D) en ik een wedje gelegd: ik hoopte op 12 te zitten, manlief dacht op 10. En ter reminder: het streven is tussen de 14-20.

Helaas, ik zat op 6. Lager dan de vorige meting. Dat was dik balen. Verdriet en teleurstelling, maar tegelijkertijd heel logisch: ik was 2,5 dag gestopt met chemo en vermindert in dosis omdat mijn lichaam te heftig reageerde.

Toch wou ik zoooooooo graag dat het hoger zat: ik wil vechten, leven, 80 worden, hoge waardes krijgen en ‘het’ zo goed mogelijk doen. Maar eigenlijk heb ik daar 0, niks, noppes, nada controle op: het enige wat ik kan doen is braaf m’n chemopillen slikken. Niet te stoer doen als ik bijwerkingen ervaar en op tijd aan de bel trekken.

Vanochtend heb ik weer bloed laten prikken. Dankzij mijn verzekering kon ik heen-en-weer met de taxi, wat me een hoop energie scheelde en niet te vergeten 440 euro ☺

Waar ik de laatste weken elke dag tegen aan loop is dat ik enorm weinig energie heb. De mitotane (chemo) slurpt mijn energie-reserves leeg en ik kan gewoon weinig. Na het opruimen van de was, moet ik ff gaan zitten en rusten. Zo behoren middagdutjes ineens tot mijn repertoire ☺

Een van de moeilijkere dingen is nu: heel veel willen, maar dat niet kunnen en dat ook niet gewend zijn. Voor dit alles kon ik ook makkelijk over grenzen heen gaan, maar herstelde ik daar heel snel van. Nu duurt alles een stuk langer, en heb ik momenteel nog geen idee waar m’n grenzen precies liggen. Die wisselen met de dag. Ik hoop dit komende 2 jaar vast ergens te gaan leren: zeker als m’n waardes van de chemo stabieler worden en blijven.

Voor nu: braaf aan de middagdutjes, manlief het zware werk laten doen, accepteren dat ik na de bruiloft helemaal gesloopt ben, maar dan mogen we lekker samen opladen tijdens onze superdeluxe huwelijksreis <3