Dat zou je niet zeggen...

Onlangs had ik weer m’n wekelijkse bezoekje aan de oncologische fysio. Soms neem ik de lift (naar de 2e verdieping) zodat ik genoeg energie heb om te fysio-en. Dit keer nam ik met frisse moed te trap om boven hijgend aan te komen. Daar werd ik gelijk aan m’n arm getrokken door een mevrouw. Ze zag er niet helemaal gezond uit: hinkte met haar been. Maar ze zag er ook uit alsof ze zelf ook vond dat het leven zwaar was en ze maar al te graag wilde vertellen waar ze last van had.

Ze vroeg me of ik samen met haar met de lift naar beneden wilde. Ze durfde namelijk niet alleen. Ik was stiekem al een beetje laat voor fysio (vandaar mijn hijgen de trap op), maar zei: ‘ach, de fysio kan wel even wachten.’
In de lift bestudeerde ze me (je weet wel, ongegeneerd van top tot teen) en vroeg: ‘Waarom gaat u eigenlijk naar de fysio?’.
En voordat ik het wist floepte ik eruit: ‘Kanker.’
Mevrouw: ‘Oh, dat zou je helemaal niet zeggen. En wat voor soort dan, als ik vragen mag?’
Ik: ‘Bijnierkanker.’
Mevrouw: ‘Dat zou je echt niet zeggen.’ (alsof zij weet hoe iemand met bijnierkanker eruit ziet, ik ben waarschijnlijk de eerste die ze ooit ontmoet heeft ;-) maar enfin) ‘Je ziet er nog zo goed uit.’

En weer bestudeerde ze me van top tot teen. ‘Je bent zo vrolijk.’

Ik: ‘Bedankt.’ Tja, ik weet nooit zo goed wat je daarop moet zeggen: ik voel me door de chemo gewoon helemaal niet mezelf en vaak beroerd, maar nee, aan de buitenkant zie je dat niet. En ik kan ook niet elke minuut van de dag huilen: ik geloof dat positiviteit ook een keuze is. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Toen ze de lift uit stapte wenste ze me veel succes en ik wenste haar dezelfde vrolijkheid toe die ik heb. Ik had zo’n gevoel dat ze dat wel kon gebruiken in haar leven.

Vond ik dit nou vervelend? Nee, de hele fysio les had ik een glimlach op m’n gezicht. Hopelijk neemt ze mee dat hoe klote je omstandigheden ook zijn, vrolijkheid een keuze is (niet altijd even makkelijk overigens, I know).

Wat ik wel soms lastig vind is dat je inderdaad niet ziet dat ik ziek ben: ik ben geen standaard kankerpatiëntje. Waarschijnlijk verwachtte deze mevrouw een mager, bleek, kaal (!), verdrietig of zelfs huilende jonge vrouw met bijnierkanker. Maar ik voldoe niet aan dat plaatje: mijn bijwerkingen zijn (vrijwel) onzichtbaar, maar zeker aanwezig.

Voor mezelf ook zeker een leerpunt voor de rest van m’n leven: don’t judge a book by it’s cover. (Wijn daarentegen zal ik, als de chemo is afgelopen, nog steeds uitkiezen op het mooie labeltje.)