Hoe gaat het met je?

Een terechte vraag na een relatief lange blog-stilte, maar ook een moeilijke vraag. Ik heb afgelopen tijd een soort haat/liefde verhouding met deze vraag gekregen.

Goed of slecht...

Ik vind het pijnlijk alstie niet gesteld wordt maar,
ik vind het moeilijk om ‘m te beantwoorden:
want zeggen dat het ‘goed’ gaat is niet de waarheid.
Zeggen dat het ‘slecht’ gaat, is niet echt sociaal wenselijk.
Zeggen dat het ‘slecht’ gaat, heb ik ook lang niet altijd zin in. Ik wil niet zeuren. Ik wil niet altijd het zelfde riedeltje met klachten afgaan. Want het is best moeilijk te begrijpen wat er in ons leven gebeurt. Zelfs met mijn communicatieve skills is het moeilijk om dat goed over te brengen ;-)
En wat is ‘slecht’? Ik ben tegenwoordig de koningin van relativeren. Het kan altijd erger…

Waarom het pijnlijk is als de vraag niet gesteld wordt? Omdat het een relevante vraag in mijn leven is. Het gaat niet meer ‘goed’ of ‘druk’ of ‘z’n gangetje’ (of welk standaard antwoord men klaar heeft op dit antwoord). Doen alsof m’n neus bloedt en over koetjes en kalfjes (!) praten, maakt dat ik niet echt over mijn echte huidige leven praat. Want dat gaat over koetjes en kanker. Dan mist er dus een stukje.

Standje vegetatie

Terug naar hoe het met me gaat. Vooruit ;-)
Ik ben niet druk ;-) maar verveel me nog steeds niet. Fysiek gezien gaat het niet zo heel goed, maar is er ook weinig veranderd. Ik ben elke dag misselijk, heb elke dag pijn (geen pijnaanvallen meer, maar wel pijn, waarvoor ik ergens in november een behandeling krijg), ben extreem (che)moe (een andere moe dan als gezonde mensen een boel gedaan hebben of kids hebben en daardoor moe zijn), heb gekke neurologische trekjes met m’n gezicht, stotter en kan ’s avonds niets meer behalve ‘vegeteren’. Kleedje op de bank, hond op schoot, serie. Geen eten, geen drinken, want bah.

Psychisch is het ook iets zwaarder aan het worden momenteel: ik stel me zo voor dat ik een pot vol met positiviteit had toen ik hieraan begon. Eigenlijk altijd wel, ook pre-kanker, maar die pot raakt op. Niet dat ik elke dag huilend op de bank zit, soms, maar het is moeilijk om met alle fysieke klachten en zaken daarom heen (mezelf, sociaal, werk etc.) om te gaan. Ik merk ook dat de fysieke klachten moeilijker te accepteren zijn als het mentaal niet goed gaat. Vast verklaarbaar, maar wel ff klote. (verklaart ook ff mijn blogstilte)

Is dat leuk om op te schrijven? Nee. Leuk om te lezen? Waarschijnlijk niet ;-) Maar aangezien ik heb besloten om mijn ‘kankerleven’ te delen, hoort ook dit erbij. Want kanker is helaas niet alleen maar taartjes eten en vieren dat je weer een maandje verder met je chemo bent…