Ziekenhuisbezoekjes

Ondertussen voelt het Radboud als ons 2e, ongewenste, thuis. We kennen de kruip sluip routes, weten hoe we de lekkerste chocomel maken en waar je de lekkerste koffie kan kopen. Ik weet ook meestal wel welke van de prikdames wel/niet mijn bloed goed kan prikken zodat ik zonder al te veel blauwe plekken wegloop en waar ze het 'rode' bloedbuisje kunnen vinden, die gebruiken ze kennelijk niet vaak. De mensen achter de receptie begroeten ons met blijk van herkenning (daar ben ik dan niet zo blij mee ;-))

Ongewenste thuis

Ons ongewenste thuis omdat er ook veel nare, vervelende herinneringen liggen. De spoedeisende hulp waar ik een poosje heb gelegen, de CT-scan wachtkamer waar ik zat toen ik net hoorde dat het kanker was, en manlief het nieuws moest vertellen. Ik ben ook altijd weer blij als we in een andere wachtkamer mogen zitten, dan in DE wachtkamer, met DE tafel en DE stoelen. Ongewenst omdat ik er helemaal niet om de week wil komen, maar gewoon ‘normaal’ wil zijn. Tegelijkertijd blij dat we in Nederland wonen, deze zorg bestaat en vergoed wordt en blij met fijne doktoren.

Om de week kun je mij dus in het Radboud vinden. Soms iets vaker. Wat er dan gebeurt? Ik neem je mee op avontuur ;-)
Het is vanaf ons huis een uurtje rijden naar het Radboud (ik ben daar in behandeling omdat ze specialist zijn in bijnierziektes). Ik kan zelf niet langer dan 25 minuten autorijden, zeker niet op drukke wegen. Dus manlief is altijd mee. Dus onderweg kletsen we een beetje of luisteren we muziek. Eenmaal daar lopen we ons bekende route naar de afdeling Interne Geneeskunde (433).

Ik scan m’n Radboud app, die laat weten aan de arts dat ik ben gearriveerd, en krijg een mooi bonnetje dat ik naar afdeling ‘geel’ moet. Ik loop niet bij 'oncologie' zoals je zou verwachten, maar bij endocrinologie. Omdat mijn tumor/behandeling zo veel invloed heeft op mijn hormoonaanmaak, en een oncoloog daar te weinig van weet.

Volg de gele lijn

Bij 'geel' nemen we wat te drinken en de ene keer is het langer wachten dan de andere keer. Eenmaal bij de arts is het de afgelopen 2 weken bespreken: waar liep ik tegenaan, welke klachten had ik, hoe kunnen we dat oplossen, wat waren m’n bloedwaardes, wat is m’n gewicht etc. Op basis daarvan mag ik naar de prikdames (ik heb nog maar 1 man daar gezien. Ooit.) Ik geef sindskort aan dat ik moeilijk te prikken ben en vaak geprikt wordt. Laatst liep ik namelijk weer met 2 blauwe armen en moeten ze in m’n handen prikken. Dat doet pijn.

Het bloedprikken zelf heb ik gelukkig nooit eng gevonden. Ik kijk mee, help mee en weet welke 2 aders goed bloedgeven. Meestal luistert de prikdame naar me ;-) Varierend van wat er geprikt wordt (leverwaardes, andere waardes, chemowaarde) moeten er gemiddeld 4-6 buisjes getapt worden.

Dan is het vaak nog even langs de apotheek om wat nieuwe medicijnen te halen. Zo kan ik mijn chemo alleen halen bij de apotheek van het Radboud, mijn ‘reguliere’ apotheek hier mag het niet leveren. Ook daar is het veel wachten. Zeker op mijn chemo… dat moet altijd 100x gecheckt worden ;-)

Dan zit er al snel toch 1-1,5 uur op en kunnen we terug naar huis. Soms wordt de afspraak gecombineerd met mijn specialistisch verpleegkundige (+1 uur) of binnenkort bijv. met de travel poli ivm vakantie of met een CT-scan.

Mijn energie is na zo'n bezoek helemaal op en ik duik vaak ff m’n bed in.
Mocht je ooit es mee op avontuur willen: je bent welkom! ☺