Twee gezichten

Dit was best een lastig blog om te schrijven, ik denk omdat het een kwetsbaar onderwerp is (dus ga er maar voor zitten ;-)). Ik voel soms de druk om altijd positief te zijn, terwijl dat soms niet kan. Soms is het kut en dat mag. Verdriet mag er zijn. Angst mag er zijn. En dat geldt overigens echt niet alleen voor kanker-situaties ;-) Eigenlijk altijd wel in’t leven: we willen altijd het positieve zien en benoemen. Mooi en goed, maar soms mag de waarheid er ook zijn.

Wat doet kanker met jou?

Twee gezichten. De vraag was: ‘wat doet kanker met jou?’ De zwart-witte Lien is daarop het antwoord. De kant die niemand, behalve manlief, ziet. De kant die ik liever niet laat zien. Die kant die ik er ook niet graag laat zijn. De kant van angst, verdriet en onzekerheid. De kant die last heeft van veel bijwerkingen en de beperkingen daardoor ervaart. De kant die niemand ziet, omdat als ik me zo voel, ik thuis ben: op de bank of in bed. Dan ben ik te slecht om iets te doen. Ik ben dus bijna nooit zichtbaar ziek.

Twee gezichten: ‘Jantje lacht’ (of Lien lacht). Dat is de kant die mensen van mij kennen. Die ik graag laat zien. Geforceerd of niet. Als het relatief goed met me gaat zal ik ook altijd deze kant willen laten zien. Omdat ik geen droeftoeter wil zijn, maar ook omdat ik het moeilijk vindt om die zwart-witte kant te laten zien. Mijn extraverte persoonlijkheid zorgt ervoor dat die glimlach er gemakkelijk opkomt en ik pas nadat ik weer alleen ben voel hoe het met me gaat. 9 van de 10 keer ga ik dan ontzettend m’n grens over ☺ Stort ik in naast manlief op de bank en word kotsmisselijk. Grenzen aanvoelen is nog een dingetje ;-)

Ik denk dat kanker/ziekte/iets moeilijks altijd twee gezichten heeft. Misschien (hopelijk) vervaagt het zwart-witte gezicht mettertijd, maar nu is ze nog volop aanwezig. Ook al niet zichtbaar voor jullie allemaal. (lees: bijna niemand :P)

Zwart-wit is ok

Ik vind de zwart-witte-Lien-foto niet mooi. Confronterend. Niet sterk. Niet positief. Raar om jezelf niet lachend op een foto te zien. Maar het is wel de pure werkelijkheid. En ik blijf erbij: die mag er zijn. Altijd maar positief zijn is voor niemand mogelijk (kanker of niet), dus die zwart/witte momenten laat ik er zijn. En nu weer een beetje zichtbaarder dankzij dit blog ;-)

Ps. Deze foto is gemaakt tijdens de boeklancering van ‘Geef kanker een gezicht’. 118 gezichten en verhalen, die allemaal laten zien wat kanker met hun doet. Allemaal verschillende verhalen en zoals mijn oma zei: het geeft mij moed en kracht. Hoe tof!? Wil jij onderzoek naar kanker, zoals de mijne, steunen? Koop dat het boek! Ik signeer met alle liefde en doe zelfs aan persoonlijke berichtjes ;-)