Kanker in je hoofd: Onzekerheid

Ik schreef het al eerder: kanker zat niet alleen in m’n bijnier, het zit ook in m’n hoofd. Ik had nooit kunnen bedenken dat kanker zo’n invloed op je leven zou hebben. Persoonlijk dacht ik (ook voor m’n eigen traject begon): behandeling in, paar keuzes maken en door! Maar zo makkelijk blijkt het allemaal ff niet. Eigenlijk beïnvloedt het wel (bijna) elk aspect van m’n leven. En dat is nu even wat het is.

Onzekerheid is volgens mij iets wat elke kankerpatiënt ervaart. Voor, tijdens en ook na de behandeling. Ik zit natuurlijk d’r nog middenin, of beter gezegd: op een kwart. Het is een onzekerheid die ik eerder wel eens heb omschreven als ‘scanxiety’. Angst rondom een CT-scan en de uitslag. Want ik voel me tegenwoordig onzekerder over mijn lijf. Niet over hoe ik eruit zie. Sterker nog, de eerste maanden na de diagnose heb ik m’n make-up nooit aangeraakt ;-) Maar onzekerheid over wat m’n lijf aan het doen is, zonder dat ik me er bewust van ben of controle over heb. M’n lichaam heeft nu eenmaal kanker gemaakt zonder dat ik het wilde en zou het zomaar nog een keer kunnen doen. Het enige wat ik nu kan doen is vertrouwen op m’n pillen en chocomel. Maar die onzekerheid en niet vertrouwen van je lichaam is iets geks, iets nieuws.

Prikkels zijn de hel

Onzekerheid speelt ook in sociale aspecten, in je ‘zijn’. Ik heb mezelf altijd als een makkelijk/extravert persoon gezien, maar door de chemo wordt mijn concentratie en energie enorm aangetast. Prikkels komen hierdoor enorm binnen. Vroeger kon ik me bij deze vorige zin nooit iets voorstellen, ik kon alles prima filteren. Maar tegenwoordig werkt mijn hoofd anders. Prikkels zijn de hel. Mocht jij net als Lien 1.0. denken: huh prikkels? Een voorbeeld:

Voorbeeld 1.1.

Je zit in een restaurant te kletsen met een vriendin. Toen je er ging zitten was het nog rustig en waren jullie alleen. Je vriendin koos een tafeltje in het midden. Naar mate de tijd vordert komen er meer en meer mensen in het restaurant.

Meer en meer stemmen. Een huilende baby. Rennende kinderen. Een man met erg harde stem aan je linkerkant. Vallend bestek. Net te harde achtergrondmuziek.

Ondertussen probeer je je te focussen op het gesprek met je vriendin, maar dat vreet zo veel energie dat je het niet meer volhoudt. Het geluid komt namelijk van alle kanten (remember: je zit in het midden van een gehorig restaurant). Je antwoordt dus ook wat vaag en kortaf en als jullie date voorbij is, ben je helemaal gesloopt en moet je echt op bed gaan liggen om te ‘ontprikkelen’.

Zo kende ik mezelf helemaal niet. Maar zo ben ik nu wel. Dat vind ik klote. Frusterend. Ik vind manieren om er mee om te gaan (rustig hoekje opzoeken, af en toe naar de wc, drukke plekken vermijden), maar leuk is anders. Onzekerheid dus, over je ‘nieuwe’ tijdelijke ik: word ik ooit nog de oude? Verandert dit als de chemo uit m’n bloed is? Ik hoop het. Ik zal in ieder geval meer begrip hebben voor manlief, die dit kent, ook zonder chemo (wellicht in andere mate maar toch). Waar chemo niet goed voor is ;-)