(on)Gewoon

Twee week geleden was het weer zo ver: de ambulance verpleegkundigen stonden weer aan m’n bed en weer werd de brancard naar binnen gereden.

Het wordt onderhand ‘normaal’, niet iets engs meer, niet heel erg schrikken. Klote, maar ‘het hoort erbij’.

Ik werd opgenomen in verband met een Addison-crisis, dat houdt in dat mijn lichaam geen cortisol meer aanmaakt. Tijdens een crisis is er een tekort ontstaan aan dat hormoon. Cortisol is een levensbelangrijk hormoon en wordt gemaakt in de bijnierschors. Door een tekort aan dat hormoon kun je in een coma raken en overlijden. Die coma snap ik nu, ik zakte namelijk steeds verder weg qua bewustzijn. Totdat ik eindelijk genoeg hydrocortison (cortisol maar dan de synthetische medicijn-variant) via een infuus kreeg. Dat ‘pepte’ me als het ware weer een beetje op (dat duurde wel 2/3 uur). Ik was ver weg dit keer.

Sirenes

Weer werd ik weggereden op een brancard, ditmaal overgevend, en mijn bakje kots viel bijna om in de ambulance. Ik was alleen zo ver dat ik er niet meer om kon lachen ;-) Ik weet nog dat de sirenes aangingen en dat ik dacht: 1^ekeer met sirenes naar het ziekenhuis (dat was me in mei niet gelukt ;))

Eenmaal op de Spoed Eisende Hulp werd ik volledig onderzocht: om te kijken of er infecties o.i.d. zijn die de Addison-crisis veroorzaken. Manlief houdt ondertussen contact met m’n ouders en vrienden, aait mijn hand en m’n schoonouders zijn er ook altijd bij om ons te ondersteunen. Dit keer was er geen infectie o.i.d. te vinden en dus een onduidelijke reden van de crisis. Ik bleef maar overgeven, misselijk, suf, hoofdpijn en kreeg daar weer medicatie tegen.

Ik moest worden opgenomen: het ging maar niet beter. Helaas was het ziekenhuis bij ons in Utrecht vol en moest ik naar Nieuwegein. Wel grappig (eigenlijk ook niet ;-)) ik werd met dezelfde chauffeur als in mei gebracht en hij herkende mij ook nog! Daarna heb ik 5 dagen in het ziekenhuis gelegen.

Gewoon

‘Gewoon’. Ik wist waarom ik er lag: ik had een Addison-crisis. Ik wist welke medicijnen nodig zijn om me beter te maken. Maar eigenlijk is het niet ‘gewoon’. Het is niet gewoon om met sirenes weg te moeten worden gereden, dat je man 112 moet bellen, dat je binnen 3 maanden weer op de SEH ligt. Bang waren we ook niet, omdat we dus wisten wat er nodig was om mij weer op te kalefateren. Het is ergens dus wel normaal, (maar ook weer niet ;-)) het hoort bij ons leven, maar het is wel ontzettend klote.